't is me het dagje weer ....
Vandaag eens groen gelachen met de GPS. Schoon 't adres in Zaventem opgegeven. 5 kwartier rijden, ja't zal wel zijn... even later zegt die madame "reisroute aangepast aan de verkeersinfo" direct gevolgd door "verkeerstoring, maar route kan niet worden aangepast" of iets van dien aard... soit, 't is altijd zweten die richting uit. Ik had wel al gezien dat het ondertussen 2u rijden was.
Bij Gent wou madame me naar Antwerpen laten rijden ... ik heb ze maar genegeerd en opeens was het maar 1.5 uur rijden meer.... sukkelen voor Aalst, dan toch maar de suggestie gevolgd om vanaf daar binnendoor te rijden ... eens in Aalst stelt ze dan voor om maar terug te rijden ... ongelijk had ze niet, want het ging ook daar niet vooruit en in Asse nog eens 10 minuten staan kijken naar een 3-tal treinen die passeren... never again dus.
en dan krijg je nog een leuke mail van die lui van't Sportpaleis, over 't concert van Mumford & Sons waar ik zo naar uitkeek. Nu die goesting is ook al weg.
20.00 uur : support act Halfmoon Run
20.45 uur : support act Mystery Jets
21.55 uur : Mumford & Sons
22.40 uur : verwacht einde
2 voorpgramma's en die idioten spelen maar 3 kwartier??? je reinste rip-off !
Gelukkig komt Josh Rouse eind mei, 't is niet al slecht vandaag.
update: correctie van 't sportpaleis:
20.00 uur : support act Halfmoon Run
20.45 uur : support act Mystery
Jets
21.55 uur : Mumford & Sons
23.40 uur : verwacht einde
dat trekt er al beter op
Lunatic
Het zwervercafé was maar matig gevuld voor Headphone gisteravond. De koude? De verplaatsing van KVO naar Aalst? Of gewoon geen interesse?
Dat laatste zou wat ten onrechte zijn. Lang geleden dat ze nog iets uitgebracht hadden, maar ze zijn klaar voor de zomer lijkt me. Al stonden ze nu met zijn vijven nogal samengepakt op het kleine podium.
Op de website werden ze aangekondigd als "Minder denkwerk, geen verwachtingspatroon, rechttoe rechtaan én verdomd natuurlijk. Ruwer, vuiler, donkerder, nooit eerder zo analoog en door gitaren gedreven." Dat lijkt me minder waar, mijns inziens ligt het nieuwe werk in het verlengde van het vorige. Het klinkt goed, gedreven en de grootse gebaren zijn er ook soms bij, al komen die wat belachelijk over in het café. "She's Electric" zat al vroeg in de set, een beestige versie van "Ghostwriter" werd gespeeld als bis. Een zeer genietbare avond.
Eels
Het excuus voor de Dublin trip was het optreden van Eels in the Olympia. De voorverkoop voor de optredens in België had ik gemist wegens op reis in Patagonië. Dan was dit een mooi alternatief. Zeker met de vrienden en St Patrick's in gedachten...
In de Olympia heb ik nog prachtige avonden beleefd bij optredens van Michelle Shocked (geflankeerd door de Hothouse Flowers én haar eigen band ("you can go and have rest now, I'll play with my friends"), Spearhead (iemand die op stoelen stond om een foto te maken en hardhandig door security eraf gehaald werd, werd door de groep op het podium gehaald en iemand van security mocht een foto van die lad met de band nemen) en Gavin Friday (heel dat podium in kaarsjes).
De stoelen beneden zijn nu verdwenen (toch voor dit optreden) en dat bracht de capaciteit op 1664 volgens het bordje aan de ingang ipv iets meer dan 1500 "seated".
Ene Nicole Atkins mocht openen, gehuld in een soort zwarte cape (gekruisd met een indanenkostuum) en blootvoets deed ze wat stemgeluid wat denken aan Anna Calvi, maar het was wachten op de hoofdvogel van de avond.
Met muzak versies van 'Candy Man','Say A Little Prayer' en 'Top of The World' werd de pauze gevuld. Tot het stemmetje dat de bonus cd aankondigt ook nu het optreden aankondigde. In donkergrijze addidas trainings kwamen de drummer, 2 gitaristen, bassist en E dan geleidelijk het podium opgewandeld voor 'Prizefighter', waarmee meteen de toon gezet was. Rock was het thema, geen ruimte voor piano intermezzo's of andere keyboards troosteloze nummers. 'Kinda Fuzzy' en 'Dog Faced Boy' volgden en het publiek volgde, nog meer opgezweept door E die nog meer applaus vroeg. Grappig moment was de 'trouw' met de ene gitarist die 10 jaar bij de band speelt. Snedige versies van 'Hombre Lobo' en 'On The Ropes'. Een stevig 'Sound of Fear'. 'Wonderful Glorius' sloot de set af. Na lang aandringen volgde dan nog 'Bombs Away' en 'Beautiful Day'.
Een heerlijk avondje ! (en voor't moment: concert van 't jaar !)
Aan de bushalte dan nog even een pub binnengesukkeld waar ook nog iemand bezig was met 'Ace of Spades' en 'Sweet Child o' Mine' accoustisch te vertolken, met veel verve en humor. Leuke uitsmijter :)
En ik heb ook nog beetje gefilmd:
In de Olympia heb ik nog prachtige avonden beleefd bij optredens van Michelle Shocked (geflankeerd door de Hothouse Flowers én haar eigen band ("you can go and have rest now, I'll play with my friends"), Spearhead (iemand die op stoelen stond om een foto te maken en hardhandig door security eraf gehaald werd, werd door de groep op het podium gehaald en iemand van security mocht een foto van die lad met de band nemen) en Gavin Friday (heel dat podium in kaarsjes).
De stoelen beneden zijn nu verdwenen (toch voor dit optreden) en dat bracht de capaciteit op 1664 volgens het bordje aan de ingang ipv iets meer dan 1500 "seated".
Ene Nicole Atkins mocht openen, gehuld in een soort zwarte cape (gekruisd met een indanenkostuum) en blootvoets deed ze wat stemgeluid wat denken aan Anna Calvi, maar het was wachten op de hoofdvogel van de avond.
Met muzak versies van 'Candy Man','Say A Little Prayer' en 'Top of The World' werd de pauze gevuld. Tot het stemmetje dat de bonus cd aankondigt ook nu het optreden aankondigde. In donkergrijze addidas trainings kwamen de drummer, 2 gitaristen, bassist en E dan geleidelijk het podium opgewandeld voor 'Prizefighter', waarmee meteen de toon gezet was. Rock was het thema, geen ruimte voor piano intermezzo's of andere keyboards troosteloze nummers. 'Kinda Fuzzy' en 'Dog Faced Boy' volgden en het publiek volgde, nog meer opgezweept door E die nog meer applaus vroeg. Grappig moment was de 'trouw' met de ene gitarist die 10 jaar bij de band speelt. Snedige versies van 'Hombre Lobo' en 'On The Ropes'. Een stevig 'Sound of Fear'. 'Wonderful Glorius' sloot de set af. Na lang aandringen volgde dan nog 'Bombs Away' en 'Beautiful Day'.
Een heerlijk avondje ! (en voor't moment: concert van 't jaar !)
Aan de bushalte dan nog even een pub binnengesukkeld waar ook nog iemand bezig was met 'Ace of Spades' en 'Sweet Child o' Mine' accoustisch te vertolken, met veel verve en humor. Leuke uitsmijter :)
En ik heb ook nog beetje gefilmd:
Dub
Vrijdag was het, zo rond 12u30. Terug een paar stappen op ierse grond. Vlot de luchthaven uit, de airlink op, deuren dicht en weg richting centrum. Uitstappen aan O'Connelstreet en slenteren richting de gekende plaatsen onder een leuk zonnetje. Shepards pie en een guinness als lunch terwijl het buiten iets deed met ouwe wijven en cats & dogs. Ietwat later gezellig mensen kijken onder een de zomerse zon in Stephen's Green, even binnenhoppen in O'Donohughue's waar warempel 2 koppels wat trad aan het spelen waren. Gezellig binnenspringen bij Maria & de kleine Dara en dan was het op naar de Market Bar om met Mari & Darren, Mike en Marc herinneringen op te halen.
Na een stevig full Irish Breakfast zijn we naar St Catherine's Park geweest. Een gezellige groene long nabij Lucan & Leixlip. Genoten van de stunten van de kayakkers en wat frisbee goeien en iers voetbal bekijken. Dit alles even onderbroken door wat hagel. Daarna was het richting de pub om de ieren te zien aanmodderen in hun 6-nations wedstrijd in Italië. Na nog een stevige roast was het tijd om de bus op te springen en richting centrum te gaan om te genieten van Eels in de Olympia. Tijdens de busrit terug was er dan een gezellige babbel met een Braziliaan en een Friese au-pair.
Zondag was dan de dag van St Patrick's Parade, maar een blik uit het raam toonde de gevallen sneeuw, de donkere wolken en de regen van 't moment. Dan maar wat voor TV gehangen met de ontbijtpannenkoeken alvorens, tiens, naar The Whole in The Wall te gaan om er .... de ierse vrouwen hun 6-nation grand slam te zien binnenhalen naar een slechte partij in Italië. Maar gezellige mensen waarmee we de tafel in de pub deelden... Meer moest het niet zijn. of toch, een paar dagen ofzo :)
Na een stevig full Irish Breakfast zijn we naar St Catherine's Park geweest. Een gezellige groene long nabij Lucan & Leixlip. Genoten van de stunten van de kayakkers en wat frisbee goeien en iers voetbal bekijken. Dit alles even onderbroken door wat hagel. Daarna was het richting de pub om de ieren te zien aanmodderen in hun 6-nations wedstrijd in Italië. Na nog een stevige roast was het tijd om de bus op te springen en richting centrum te gaan om te genieten van Eels in de Olympia. Tijdens de busrit terug was er dan een gezellige babbel met een Braziliaan en een Friese au-pair.
Trixie
Het voorsmaakje van een paar maand geleden in de 4AD, deed naar meer smaken en we werden vorige week zondag niet ontgoocheld in de handelsbeurs, verre van zelfs.
Ze begon solo met 'A Thousand Thieves' en greep je meteen bij je nekvel. Voor Irene kwamen er nog drummer, gitarist (die echt wel opging in hetgene hij deed of was het gewoon een Trixie-effect :) ), bassist (nonkeltje die bij dEUS speelt) en zelfs nog een toetsenist bij. Hierdoor bleef Trixie wel meerendeel van de tijd aan haar gitaar gekluisterd, maar echt "storen" deed het niet. Het was wel heet in de zaal en hier en daar viel er al eens iemand van hare sus... Beatles toestanden? nee toch niet.
Ze blijft wat warrig/onhandig/ongekunsteld/charmant met haar verbindingsteksten, maar er wel bonk op zat na 'Morelia' waar ze uithaalde naar degene die gedurende het hele rustige nummer met de smartphone aan het spelen waren. 'Let it be Meaningful' was daar de kernzin ... en dat gespeel was het dus duidelijk niet :)
Maar niet getreurd, het bleef niet hangen, ze ging er weer volle bak tegen aan. Heftig aan de gitaar pulkend, haar stem krullend en rollend. Heerlijk !
Bij de bissen was een fullband versie van het openingsnummer en het viel niet eens op, zo anders, zo gedreven. Uitgewuifd werden we met 2 solo nummers op de keyboards waar 'Strongblood' ons weer het nodige kippenvel bezorgde...
Deze zomer toch maar eens naar Gent Jazz gaan?
Eerder mocht de frontman van Wallace Vanborn opwarmen in zijn "solo"verschijning. "Solo" want zijn band is een stuk groter dan het 3 koppige. Het klonk ook allemaal minder snedig en meer gelikt en gelaagd dan WVB. Slecht was het niet, maar het was niet de sound waar ik die zondag trek in had.
Ze begon solo met 'A Thousand Thieves' en greep je meteen bij je nekvel. Voor Irene kwamen er nog drummer, gitarist (die echt wel opging in hetgene hij deed of was het gewoon een Trixie-effect :) ), bassist (nonkeltje die bij dEUS speelt) en zelfs nog een toetsenist bij. Hierdoor bleef Trixie wel meerendeel van de tijd aan haar gitaar gekluisterd, maar echt "storen" deed het niet. Het was wel heet in de zaal en hier en daar viel er al eens iemand van hare sus... Beatles toestanden? nee toch niet.
Ze blijft wat warrig/onhandig/ongekunsteld/charmant met haar verbindingsteksten, maar er wel bonk op zat na 'Morelia' waar ze uithaalde naar degene die gedurende het hele rustige nummer met de smartphone aan het spelen waren. 'Let it be Meaningful' was daar de kernzin ... en dat gespeel was het dus duidelijk niet :)
Maar niet getreurd, het bleef niet hangen, ze ging er weer volle bak tegen aan. Heftig aan de gitaar pulkend, haar stem krullend en rollend. Heerlijk !
Bij de bissen was een fullband versie van het openingsnummer en het viel niet eens op, zo anders, zo gedreven. Uitgewuifd werden we met 2 solo nummers op de keyboards waar 'Strongblood' ons weer het nodige kippenvel bezorgde...
Deze zomer toch maar eens naar Gent Jazz gaan?
Eerder mocht de frontman van Wallace Vanborn opwarmen in zijn "solo"verschijning. "Solo" want zijn band is een stuk groter dan het 3 koppige. Het klonk ook allemaal minder snedig en meer gelikt en gelaagd dan WVB. Slecht was het niet, maar het was niet de sound waar ik die zondag trek in had.
Junks
Het was een raar avondje in de 4AD. Ene Eugene Chadbourne mocht openen en deed dat op een nogal eigenzinnige wijze op banjo en gitaar. Veel wenkbrauwen werden opgetrokken bij het geneuzel en gepingel van deze manspersoon. Het gitaarspel was net iets beter dan zijn banjo, het werd even interessant toen Steven De Bruyn kwam meespelen en we zowaar halfweg doorheen een nummer iets van Neil Young herkenden, zo nogal in de verte, een flard tekst.... maar niet iets wat je wil horen... de stormloop naar de merchandising stand bleef dan ook volledig uit.
Er was ook belachelijk weinig volk ginder bachten de kuuppe toen The Rhythm Junks aan hun set begonnen en dat was ook voelbaar aan de sfeer. 't bleef allemaal beperkt en vrijblijvend. De beperkte zangkwaliteiten van SDB en Jasper Hautekiet dreven nogal boven en het swingde niet echt. Het harmonica spel blijft je grijpen, ook al komen er vele pedalen en vervormingen bij kijken. Ik kan me voorstellen dat dezelfde nummers in een drukkere tent gemakkelijk een leuk feestje teweegbrengen, maar niet die avond dus.
file under: te herbekijken.
Er was ook belachelijk weinig volk ginder bachten de kuuppe toen The Rhythm Junks aan hun set begonnen en dat was ook voelbaar aan de sfeer. 't bleef allemaal beperkt en vrijblijvend. De beperkte zangkwaliteiten van SDB en Jasper Hautekiet dreven nogal boven en het swingde niet echt. Het harmonica spel blijft je grijpen, ook al komen er vele pedalen en vervormingen bij kijken. Ik kan me voorstellen dat dezelfde nummers in een drukkere tent gemakkelijk een leuk feestje teweegbrengen, maar niet die avond dus.
file under: te herbekijken.
Burn
Gister was dan het laatste luik van mijn Steve Wynn trilogie van deze week. Een huiskamerconcert bij Dirk in Moerbeke. Net iets beter bereikbaar dan Dikkele en Piv was gedegradeerd tot chauffeur. Van Steve dus, niet van mij.
Voorprogramma's kunnen al eens tegenvallen. Het nadeel van een propvolle huiskamer is, dat je er niet onderuit kan. Mantaray kon me absoluut niet boeien met hun gepingel, probeersels van samenzang en veelvuldig herstemmen van hun gitaren.
Steve zat daar dan, aan de ene kant van de woonkamer, gitaar op de schoot, zo'n 50 paar ogen prangend op hem gericht, en aan zijn lippen hangend. HIj opende met een prachtig 'Now I Ride Alone' (wordt het onderhand geen tijd dat hij zijn vrouw nog eens meebrengt naar Europa?). Een tweede hoogtepunt was "Lay of the Land" en mijn absolute topper gister 'Burn' zat aan het einde. In de kleine huiskamer was het imposanter en boeiender dan in de Manu of in die Dikkelse kerk. Ook leuk waren 'Punching Holes in the Sky' en het eerder vermiste 'When You Smile'.
Voorprogramma's kunnen al eens tegenvallen. Het nadeel van een propvolle huiskamer is, dat je er niet onderuit kan. Mantaray kon me absoluut niet boeien met hun gepingel, probeersels van samenzang en veelvuldig herstemmen van hun gitaren.
Steve zat daar dan, aan de ene kant van de woonkamer, gitaar op de schoot, zo'n 50 paar ogen prangend op hem gericht, en aan zijn lippen hangend. HIj opende met een prachtig 'Now I Ride Alone' (wordt het onderhand geen tijd dat hij zijn vrouw nog eens meebrengt naar Europa?). Een tweede hoogtepunt was "Lay of the Land" en mijn absolute topper gister 'Burn' zat aan het einde. In de kleine huiskamer was het imposanter en boeiender dan in de Manu of in die Dikkelse kerk. Ook leuk waren 'Punching Holes in the Sky' en het eerder vermiste 'When You Smile'.
When You Smile
Gisteren voor de tweede keer de "When You Smile"-show van Piv Huvluv & Steve Wynn gezien. Deze keer in de kerk van Dikkele. Waar? Inderdaad, ergens verloren gelegd in de Zwalmstreek ligt dit gat van 5 smalle straatjes, met daarin het gezellige bruine café Casino.
Vriend Bart had daar God & zijn maat zover gekregen om daar te komen performen, met toestemming van de plaatselijke pastoor.
Die gezellige vent zat naast mij te genieten en commentaar te geven. Toen Piv iets uit de bijbel bracht vanop de spreekstoel, riep deze vlot welk stuk het was, de pagina en begon verder te zingen. Bij "The Rivers of Babylon" van Boney M was het "psalm 137 !" (net gechecked, die vent kent zijn bijbel)en tijdens de solo in "One by One" was hij lustig mee het ritme aan het aangeven... Leuke vent dus.
Leuke show ook alweer, alwas de klank voor de pauze wel afschuwelijk slecht. Een euvel dat na de pauze gelukkig verholpen was. Ondertussen had Bart al zijn moment de gloire gehad toen hij "When You Make Up Your Mind" mocht brengen, als opwarmertje. Als afsluiter mocht hij dan nog eens het podium delen met de helden van de avond (inclusief Ludo Mariman) met een "knocking on heavens door".
Slotopmerking: een show "When You Smile" noemen en dan het nummer niet spelen? Foei ! (al maakte "Southern California Line" dan weer veel goed.)
Vriend Bart had daar God & zijn maat zover gekregen om daar te komen performen, met toestemming van de plaatselijke pastoor.
Die gezellige vent zat naast mij te genieten en commentaar te geven. Toen Piv iets uit de bijbel bracht vanop de spreekstoel, riep deze vlot welk stuk het was, de pagina en begon verder te zingen. Bij "The Rivers of Babylon" van Boney M was het "psalm 137 !" (net gechecked, die vent kent zijn bijbel)en tijdens de solo in "One by One" was hij lustig mee het ritme aan het aangeven... Leuke vent dus.
Leuke show ook alweer, alwas de klank voor de pauze wel afschuwelijk slecht. Een euvel dat na de pauze gelukkig verholpen was. Ondertussen had Bart al zijn moment de gloire gehad toen hij "When You Make Up Your Mind" mocht brengen, als opwarmertje. Als afsluiter mocht hij dan nog eens het podium delen met de helden van de avond (inclusief Ludo Mariman) met een "knocking on heavens door".
Slotopmerking: een show "When You Smile" noemen en dan het nummer niet spelen? Foei ! (al maakte "Southern California Line" dan weer veel goed.)
Warme Dagen
Heerlijk zo die warme dagen. Zoals vorige week zondag. Halverwege de voormiddag wakker worden na een rustig maar gezellig volleyavondje. De rolluiken optrekken en zien dat er opnieuw een witte laag ligt. Ideaal om knusjes in pyjama voor het knetterende haardvuur door te brengen met een kop hete chocolademelk en een leuk boek (ja, ik ben aan "Congo" begonnen van David van Reybrouck). Maar aangezien ik noch haardvuur, nog chocolademelk in huis had, ben ik maar naar de reismarkt getrokken kwestie van nog wat reisinspiratie op te doen. Sri Lanka ligt in pole position, al begin ik nog steeds te watertanden bij Vic Falls, Okavango Delta, of Namibische parken & duinen.... Nog liefhebbers?
Daarna ging het richting de jaarlijkse stripnamiddag bij Jan. Stapeltje boeken uit zijn collectie, comfortabel zeteltje, glaasje wijn en schaaltje koekjes bij de hand, omringd door een schare gelijkgezinden, terwijl de geur van het deeg voor de afsluitende wafelenbak zich reeds verspreid.. Heerlijk ! Ontdekking van de dag was de reeks 'Oki' van Christian Godard & Eric Juszezak.
Tenslotte nog even richting Leffinge waar Fence & The Hitsville Drunks (featuring Mauro) de dag afsloten. De Zwerver voelt altijd een beetje als thuiskomen. Fence was leuk zonder meer, om een of andere reden associeerde ik die met het hardere rock werk. Niet dus. Melodietjes, wat samenzang en een deerne die wat fluit en triangelt. Aangenaam zonder meer.
Een versnelling en een niveau hoger speelden Mauro en co. Mauro bij momenten een goed humorist door zijn nonchalance, vage en flauwe bindteksten, maar het gemak waarmee hij zijn nummers bracht ...'t wordt toch uitkijken naar die komende cd.
In de week was er nog een lekkere 'maaltijd' in Elckerlijc, ergens verlaten in de Maldegemse velden. Yummie Scottish Rib Eye.
Zaterdag zat ik dan helemaal in andere oorden en sferen. Reunietje van de Patagonie reis, voor 't gemak in een Irish Pub (counting down, nog 2 weken :p). Gezellig ! Daarna nog 'vlug' richting 't MaZ. "Few Bits" mocht openen. Maar veel deed het me niet. Eén degelijk nummer dat dan in verschillende versies herhaald wordt, 2 gitaristen die veelal hetzelfde spelen, ... Neen warm kreeg ik het er niet van. Douglas Firs was dan een stuk aangenamer, mede door de ongekunsteldheid van de frontman. Mooie nummers die leuk opbloeien, maar het mocht toch nog een beetje meer zijn.
Het beetje meer was er wel gisteren. Bruno Deneckere bracht zijn "Blue Skies Over Nashville" tijdens zijn passage bij Piv & Steve. Dit nummer pakt me keer op keer. Piv had ondertussen al een paar leuke Boney M moppen gebracht, Steve Wynn had ondertussen al "Follow Me" en 'Medicine Show' en nog paar van zijn standards gebracht in het rumourige Manuscript. Oostende was op zijn best. Zwalpende mensen op straat die omvielen van de stevige wind, of was het toch de alcohol ? :). Deel 2 bracht een leuk Marvin Gaye verhaal, veel blues en een aangrijpend 'Trouble in Mind'.
Morgen nog eens, in de kerk van Dikkele.
Abonneren op:
Posts (Atom)