Piano Solo

Een mooi blinkende piano. Een knoddig ventje die mooie klanken en riedels uit die zwarte en witte toetsen haalt. Die daarna al eens het podium rondloopt als heeft hij net de eerredder van sirkul gescoord en het publiek dankt. Aandoenlijk mooi allemaal, maar hou aub Wim Mertens weg van die microfoon. Of hoe de zang veel verbrodde.

Hipster

Bijna 71. Grijs haar met roze mèchen. Een gekleed vestje, enkel dichtgehouden door de bovenste knoop. Een beetje trekkebenend, maar vooral met zijn keyboards, zijn band en zijn gitaar. Van in't begin een beetje de sound van "Honi Soit" maar dan in een serieus modern kleedje. John Cale staat echt niet stil. Hij evolueert verder en dat zullen we geweten hebben. De oudere songs kregen ook een nieuw jasje. Het gros kwam uit de nieuwe "Shifty Adventures in Nookie Wood". "December Rain" en het prachtige "I Wanna Talk 2 U" zaten al voeg in de set en werden schitterend opgefleurd door de gitarist van de band die heerlijke klanken uit zijn gitaar & pedalen haalde, terwijl de man zelve op de keyboards bleef. De tweede helft van het optreden was wat minder. Het schitterende duo "Helen of Troy" & "Pablo Picasso" werden te lang uitgesponnen op dezelfde beat en terugkomende monotone melodie. Iets wat later met "The Happening" nog eens herhaald werd. John Cale op gitaar, nee dus. Gelukkig waren er de keyboards die zijn kenmerkende stem ondersteunden. En de viool natuurlijk "Living With You", eerst beetje out of tune, maar later prachtig! We werden uitgewuifd met een stomend "Nookie Wood" en een wondermooi "Venus In Furs". Flying Horseman deed het voorprogramma, iets minder subtiel dan vorige week, maar zeker even aangenaam.

Dinotime

Er is voor alles een eerste keer, dus ben ik nu ook eens in De Kreun geweest. Parkeren was een beetje problematisch (Damn Wiener Circus), waardoor ik 't meerendeel van 't voorprogramma gemist heb, maar wat ik gezien/gehoord heb klonk wel aanstekelijk. Een paar jongelui die over hun instrument gebogen staan en geconcentreerd meeschudden op hun instrumentale soundscapes. Een naam om toch te onthouden. Daarna was het tijd voor het hardere werk... Dinosaur Jr staat erom gekend dat ze luid spelen, maar ik vond het nogal meevallen. Gitaar, bas, drum, middelmatige zang en wat distortie hier en daar, maar alles strak en losjes uit de pols gespeeld en gebracht. Met "Wagon" en "Out There" al vroeg in de set, en de nummers van de nieuwe cd die niet onderdeden voor het oudere werk. Een geslaagd avondje ware het niet dat een uitverkochte Kreun, echt wel ongaangenaam overvol zit. Bij de bissen merkte ik toch dat mijn oortjes aan rust toe waren.... "Just Like Heaven" & "Sludgefeast" dan maar vanuit de aanpalende bar gevolgd.

Kill Nico

Op de nieuwe Indochine krijg ik zowaar een nummer toegedicht :) Al is het niet duidelijk waarom ze me dood willen :(

Uitjes

Verdorie toch, ik laat het weer na om hier wat neer te pennen ...

Er was "Niets is Onmogelijk" van Toneelhuis/Olympique Dramatique & Lazarus met een ronduit schitterende Geert Van Rampelberg. Het is letterlijk een soort deurenkomedie. Met een zestal deuren wordt gedurende het hele stuk lustig over het podium geschoven en als in/uitgang gebruikt. Een werkloze ziet het niet meer zitten en wil zelfmoord plegen. Verscheidene "doelen" & "strekkingen" willen die zelfmoord gebruiken om ter hunner voordele, als hij daartoe maar de juiste afscheidsbrief tekent. De opbouw naar de beslissing vind ik wat rommelig en schreeuwerig, maar gaande weg komt het absurde kantje van het verhaal beter naar voor, met als hoogtepunt het afscheidsfeestje waarna hij dan maar zelfmoord moet plegen. Bonkende beats, prachtig spandoek in schoon contrast met de tragiek van het verhaal/dilemma, elk zijn deel doende om de juiste vermelding te krijgen, tot een snerpend "zet die ploat af" de boel weer keert... en dan nog eens en ...Een prachtig stuk dus, maar toch beetje onevenwichtig qua opbouw.

2 dagen later was er dan Gili die uitdrijft.
Minder humor dan in zijn eerste shows, meer gegoochel & paranormaliteit, een schitterende Ygor uit Poperinge als assistent en een resem "hoe doet hij dats" ... naam op een zakdoekje, vliegende tafel, vermeldingen op een briefje in een doos.... ook hier een entertainende avond.

Op naar het zesde Brugs Bierfestival dan maar. Zaterdag eens gepasseerd, zondag ook. Tussendoor met WIVO een mooie stap richting titel gezet. Volhouden nu. Maar bierfestival dus.

• Bij de tegenvallers: Bryggja Tripel (Bryggja), Fort Lapin Quadrupel (Fort Lapin), Den Ijzeren Arm (Brugs Bierinstituut),
• Bij de meevallers: Malheur Tripel Tripel Hop (Malheur), Enfant Terriple (De Leite), Gauloise Tiple Blond (Du Bocq), La Trappe Quadrupel (Abdij Koningshoeven)(al kende ik die al van de voorgaande edities)
• Bij de rare: Cookie Beer (Ecaussinnes), Floris Cactus (Huyghe), Oakey Mokey Whiskey Stout (Brouwers Verzet)
• Speciale vermelding: dat meisje met haar twee kwibussen

Het eerste optreden van 2013 is ook alweer achter de rug. Flying Horseman mocht openen en deed dat prachtig. Solo, mooie geluidjes uit zijn gitaar schuddend, of uit zijn pedalen, ...de ene keer intimistisch, de andere keer freakend, maar afwisselend en boeiend in elk nummer.

Daarna mocht Howe Gelb zijn ding doen. Ik merk dat het de derde keer is dat ik hem zie (lang leve de blog !). Eens op Dranouter 2008 waar ik enthousiast over was, en een keer in de cactuszaal waar het euh? was. Gezien in naar MAG verwijs, al er wel wat kritiek geweest zijn... Ook nu heb ik me de jonge Tom Waits bedenking gemaakt. Wat een stem heeft die kerel! Voor de rest kwam het nogal rommelig en chaotisch over. Niet alleen door het ontbreken van een setlist, zijn sjofele houthakkershemd met baseball cap maar het gespeel met de pedalen (ja, ook hier) waar hij soms stond te kijken van op welke ga ik nu duwen brak de songs wat. De improvisaties met Carice Van Houten (ook mooie stem) waren bij ook nogal lachwekkend amateuristisch. Toch boeide het van begin tot eind. Gitaar afgewisseld met zo'n oude piano als in de saloons, improviserend, vertellend.

Een clipke van zijn optrede in Hasselt: hier.

Ergerljk

Bij reisreporter hebben ze een nieuw dieptepunt bereikt. Een "artikel" over Costa Rica is gewoon een ordinaire reclame voor de al even ergerlijke website zalando....

Zelfs de "praktische info" ... niet eens reisinfo site .... en aan de gerelateerde artikels te zien, is dit een courante gewoonte geworden blijkbaar.