Lijstje 2012
Morgen is er nog iets met Noormannen en fietsen in 't Visioen, maar of die het lijstje halen ...
Leuke herinneringen aan:
Zijn regelmatig de revue gepasseerd:
Boekkundig de Jack Reacher reeks van Lee Child gelezen. Page turners, stuk voor stuk, maar als je ze allemaal na elkaar leest, dan wordt het stramien wel duidelijk natuurlijk. In elk geval, ik snap de casting van Tom Cruise als JR niet, een grote kolos ....
Verder genoten van McMaffia van Mischa Glenny, The Hypnotist & The Nightmare van Lars Kepler en The Bat van Jo Nesbo.
Leuke herinneringen aan:
- Black Keys @ Zenith, Lille
- Wilco @ AB, Bxl
- Blood Red Shoes @ Aéronef, Lille
- AKS @KarmaHotel, Oostende (toen nog met Lola !)
- Elvis Costello @AB, Bxl
- Afghan Whigs @Alexandra Palace, Londen
- Ben Howard @ Cirque Royal, Bxl (net wat beter dan in Tourcoign)
- Richard Hawley @ AB, Bxl (net wat beter dan in Botanique)
- Rival Sons @ De Zwerver, Leffinge
- Pearl Jam @ Main Square, Arras
- John Hiatt @ Cactus Festival, Brugge
- The Kills @ Cactus Festival, Brugge
- Dream Syndicate @ Plaza Reial, Barcelona
- Trixie Whitley @ 4AD, Diksmuide
Zijn regelmatig de revue gepasseerd:
- Soulsavers: The Light The Dead See
- The Temper Trap: The Temper Trap
- Boy and Bear: Moonfire
- Wallace Vanborn: Lions, Liars, Guns & God
- Dirty Three: Toward The Low Sun
- Richard Hawley: Standng at the Sky's Edge
- Of Monster and Man: My Head Is An Animal
- Tragically Hip: Now For Plan A
- Japandroids: Celebration Rock
- Efterklang: Piramida
- Athlete: Live At Union Chapel
- Xavier Rudd: Spirit Bird
Boekkundig de Jack Reacher reeks van Lee Child gelezen. Page turners, stuk voor stuk, maar als je ze allemaal na elkaar leest, dan wordt het stramien wel duidelijk natuurlijk. In elk geval, ik snap de casting van Tom Cruise als JR niet, een grote kolos ....
Verder genoten van McMaffia van Mischa Glenny, The Hypnotist & The Nightmare van Lars Kepler en The Bat van Jo Nesbo.
Lethal Inc.
Leuk toneelstuk, duoloog eigenlijk, of nog beter commerciele/technische presentatie over de elektrische stoel, dood door injecties, etc ... en dat dan geëxtrapoleerd naar Auschwitz en de technische realisatie ervan... Met de nodige powerpoints op een podiumwijd scherm en knipogen.
Old Pine
Er zijn weinig artiesten die ik meermaals per jaar zie, of het is Steve Wynn, maar da's dan meestal 3 keer die ene week dat hij in België speelt... Maar nu ben ik voor de derde keer op een jaar tijd naar Ben Howard geweest. Er is veel gebeurd sinds hij vorig jaar in november in De Zwerver speelde, zelfs sinds ik hem in Tourcoign gezien heb dit voorjaar. Meneer mag ondertussen in de grote zalen spelen en hij doet dat meer dan goed, getuige zijn passage in Cirque Royal indachtig....
Er werd sober afgekickt met zijn nieuwe 'Esmeralda' , a song about loss and depression... en hij beloofde meermaals dat hij nieuw, opgewerktere songs ging maken. 'Diamonds' en "Only Love" volgenden en prompt haalden de (toch opvallend weinige) bakvissen hartvormige ballonnen boven om er georkestreerd mee te zwaaien. Hierna nog "The Wolves" en sfeer zat er helemaal in . Er volgde nog een rustiger moment met het prachtige "The Burren" (ook nieuw) en door de belichting leek het me soms alsof ik naar een zwart/wit spel aan het kijken was. Bij "Old Pine" was het dan helemaal prijs. Letterlijk kippevel. Een eerste keer in het rustige stuk, een tweede keer toen het nummer opengetrokkend werd. (Of lag het toch aan Malika .... ). Afgesloten werd er in een ongelooflijke ambiance met 'Keep Your Head Up" & "The Fear".
Ik blijf het leuk vinden hoe hij die ingetogenheid afwisseld met uitzinnigheid, mede gedreven door zijn band (was die bassist er niet bijgekomen?) . Benieuwd in welke richting zijn nieuw werk zal evolueren. ...
'Promise" was de afsluiter van de bissen.
We zijn ondertussen al een week of twee later en ik denk nog met de glimlach terug.
Er werd sober afgekickt met zijn nieuwe 'Esmeralda' , a song about loss and depression... en hij beloofde meermaals dat hij nieuw, opgewerktere songs ging maken. 'Diamonds' en "Only Love" volgenden en prompt haalden de (toch opvallend weinige) bakvissen hartvormige ballonnen boven om er georkestreerd mee te zwaaien. Hierna nog "The Wolves" en sfeer zat er helemaal in . Er volgde nog een rustiger moment met het prachtige "The Burren" (ook nieuw) en door de belichting leek het me soms alsof ik naar een zwart/wit spel aan het kijken was. Bij "Old Pine" was het dan helemaal prijs. Letterlijk kippevel. Een eerste keer in het rustige stuk, een tweede keer toen het nummer opengetrokkend werd. (Of lag het toch aan Malika .... ). Afgesloten werd er in een ongelooflijke ambiance met 'Keep Your Head Up" & "The Fear".
Ik blijf het leuk vinden hoe hij die ingetogenheid afwisseld met uitzinnigheid, mede gedreven door zijn band (was die bassist er niet bijgekomen?) . Benieuwd in welke richting zijn nieuw werk zal evolueren. ...
'Promise" was de afsluiter van de bissen.
We zijn ondertussen al een week of twee later en ik denk nog met de glimlach terug.
Patagonie (3)
In Torres Del Paine hebben we ons opgesplits in een niet-groep, omdat groepen een gids moeten pakken. Lang leve de vrijheid zonder pottenkijkers en de paden zijn duidelijk genoeg aangeduid. Met Nele waren wij "de pinguins" (ja Tats, lach maar), er waren ook nog "dikke orka's", "de zeeolifanten" en "de condors".
Achteraf bleken de pinguins nogal 't tempo van de dikke orka's te hebben, soms bijgestaan door de zeeolifanten waardoor we dan weer "peninsula valdez" konden spelen, waar we die beestjes samen gezien hebben, min of meer, ...
Eerste dag was pal tegen de strakke wind in, doorheen een vlakte met besneeuwde toppen rond ons heen. Kop naar beneden en stappen en hangen dus en af toe toch eens rondkijken en genieten van eht zicht. Het tweede deel was op en neer doorheen afgebrande heuvels.
De tweede dag trokken we richting refugio Grey en bijhorende gletjser en terug. De heenweg opnieuw met de strakke wind op kop, maar daar hadden we minder last van door het heuvelachtige parcours. De panorama's op de gletsjer waren fantastisch. Op de weg terug werden we soms letterlijk gedragen door de wind, heerlijk gevoel.
Dag 3 was richting refugio Los Cuernos. De strakke wind had plaats gemaakt voor hevige rukwinden die vooral van opzij kwamen. Lachen geblazen dus toen de personen voor mij gewoon 2 meter van het pad geblazen werden, terwijl ik mezelf nauwelijks staande kon houden. Op een heuveltopje waar ik het de wervelkolken die op het meer werden gevormd aan het bewonderen was, moest ik me zelfs laten vallen of ik werd van het topje weggeblazen. Toch even slikken !
Vanaf campamiento Italiano namen we nog even een zijspoor om een zicht op die toppen van Los Cuernos te zien, maar 't weer was te slecht, maar ook daar weer genoten van zo'n gletsjer op een berghelling.
't hilarische moment van de dag kwam een beetje voor het einde, toen we op een keistrandje nog wat aan het poseren waren en zo'n wervelkolk aan land kwam, ons een stortbad bezorgde en wegblies. Het zicht van John die zich aan de takken van de bomen vasthoudt staat op mijn netvlies gebrand. en de lachspieren natuurlijk.
Dag 4 zou het hoogtepunt worden. De berg op naar refugio Chileno en dan verder naar Las Torres om de pieken te zien. Een relatief vlak parcours (allez, gedurende 2 minuten toch) leidde ons omhoog, afgeleid door wat guanaco's en de panorama's. Het laatste stuk naar Las Torres was meer pufwerk, maar 't zicht was ook hier fanastisch en de wind was gaan liggen.
Dag 5 was gewoon de helling af en luieren in de zon met een frisse Quilmes bij de hand.
Daana volgde nog een lange dag in de bus naar Ushuaia, het einde van de wereld, de meest zuiderlijke stad (er ligt nog een dorp dieper). Ook hier weer die uitgestrekte vlaktes, dat prachtige wolkenspel in de lucht en hier en daar zo'n besneeuwde top om het plaatje compleet te maken. Er waren ook wat dolfijnen/tonijnachtigen die ons begeleiden tijdens een ferrie overtocht.
In het diepe zuiden deden we nog een boottochtje langsheen de zeeleeuwen, nestelende aalschovers en ander fraais. Het tochtje met de trein was lachwekkend belachelijk (en dito duur). Daarna volgde nog de lange, lange, lange tocht van 32 uur naar zaventem en die eenzame rit doorheen de donkere kille nacht naar huis. Onwenning na al die weken altijd gezelschap gehad te hebben, en chauffeurs.
Achteraf bleken de pinguins nogal 't tempo van de dikke orka's te hebben, soms bijgestaan door de zeeolifanten waardoor we dan weer "peninsula valdez" konden spelen, waar we die beestjes samen gezien hebben, min of meer, ...
Eerste dag was pal tegen de strakke wind in, doorheen een vlakte met besneeuwde toppen rond ons heen. Kop naar beneden en stappen en hangen dus en af toe toch eens rondkijken en genieten van eht zicht. Het tweede deel was op en neer doorheen afgebrande heuvels.
De tweede dag trokken we richting refugio Grey en bijhorende gletjser en terug. De heenweg opnieuw met de strakke wind op kop, maar daar hadden we minder last van door het heuvelachtige parcours. De panorama's op de gletsjer waren fantastisch. Op de weg terug werden we soms letterlijk gedragen door de wind, heerlijk gevoel.
Dag 3 was richting refugio Los Cuernos. De strakke wind had plaats gemaakt voor hevige rukwinden die vooral van opzij kwamen. Lachen geblazen dus toen de personen voor mij gewoon 2 meter van het pad geblazen werden, terwijl ik mezelf nauwelijks staande kon houden. Op een heuveltopje waar ik het de wervelkolken die op het meer werden gevormd aan het bewonderen was, moest ik me zelfs laten vallen of ik werd van het topje weggeblazen. Toch even slikken !
Vanaf campamiento Italiano namen we nog even een zijspoor om een zicht op die toppen van Los Cuernos te zien, maar 't weer was te slecht, maar ook daar weer genoten van zo'n gletsjer op een berghelling.
't hilarische moment van de dag kwam een beetje voor het einde, toen we op een keistrandje nog wat aan het poseren waren en zo'n wervelkolk aan land kwam, ons een stortbad bezorgde en wegblies. Het zicht van John die zich aan de takken van de bomen vasthoudt staat op mijn netvlies gebrand. en de lachspieren natuurlijk.
Dag 4 zou het hoogtepunt worden. De berg op naar refugio Chileno en dan verder naar Las Torres om de pieken te zien. Een relatief vlak parcours (allez, gedurende 2 minuten toch) leidde ons omhoog, afgeleid door wat guanaco's en de panorama's. Het laatste stuk naar Las Torres was meer pufwerk, maar 't zicht was ook hier fanastisch en de wind was gaan liggen.
Dag 5 was gewoon de helling af en luieren in de zon met een frisse Quilmes bij de hand.
Daana volgde nog een lange dag in de bus naar Ushuaia, het einde van de wereld, de meest zuiderlijke stad (er ligt nog een dorp dieper). Ook hier weer die uitgestrekte vlaktes, dat prachtige wolkenspel in de lucht en hier en daar zo'n besneeuwde top om het plaatje compleet te maken. Er waren ook wat dolfijnen/tonijnachtigen die ons begeleiden tijdens een ferrie overtocht.
In het diepe zuiden deden we nog een boottochtje langsheen de zeeleeuwen, nestelende aalschovers en ander fraais. Het tochtje met de trein was lachwekkend belachelijk (en dito duur). Daarna volgde nog de lange, lange, lange tocht van 32 uur naar zaventem en die eenzame rit doorheen de donkere kille nacht naar huis. Onwenning na al die weken altijd gezelschap gehad te hebben, en chauffeurs.
Abonneren op:
Posts (Atom)