"Grrr Brussel" was het overheersende gevoel vorige week vrijdag zo rond 20u ... Ondertussen waren we al zo'n uur een poging aan het doen om aan de AB te geraken en de eerste parkeergarage bleek dan nog eens vol te zijn, alhoewel het groene licht buiten het tegenovergestelde beweerde. 25 minuten later wandelden Bart & ik toch nog net op tijd de zaal binnen, plaatsje kiezen, licht uit en Richard Hawley stak van wal met wat alweer een schitterend concert zou worden. Setlist grotendeels identiek aan die van de Botanique van voor de zomer, maar de nummers iets meer uitgesponnen en nog meer genietbaar. Er was ook iets meer plaats voor de toeschouwers dan toen, wat het allemaal nog net dat ietsje meer maakte. Zeker toen bleek dat die Lou Reed cover niet meer in de bissen zat, maar wel het eerder overgeslagene 'Lady Solitude'. Met een super 'Ocean' werden dan naar huis gestuurd, oftewel, het AB Café voor nog een gezellige nababbel.
Nee, dan het 2 weken eerder toch makkelijker. Vlotte rit naar Charleroi Aéroport, vlotte vlucht naar El Prat, vlotte busrit naar de Plaza Catalunya, inchecken in het hotel, wandelingske doen en pardoes de Plaza Reial opwandelen als Steve Wynn & The Dream Syndicate aan het soundchecken zijn...
Zalig temperatuurke, t-shirt, short, een tinto de verano en een leuk muziekske ... meer moest dat niet zijn voor een vrijdag middag.
Tegen een uur of 23u dan terug die kant op alwaar Howlin Rain dan speelde. Een week vroeger stonden ze op tijdens het festival in het café van een klein poldergemeentje te spelen. Toen niet gezien wegens andere dingen aan't bekijken, maar wel lovende woorden over gehoord. Terecht ! Psychedelische rock, gestoeld op wervelende gitaren en rare 'toten' trekkende zanger. Toen viel het grootstadse publiek me al op. een paar altijd flamenco-ritmes klappende weirdo's, redelijk wa vrouwen op voorste rijen en de illegalen die blikken bier kwamen verkopen daar vooraan :)
Om 00u25 was het dan eindelijk zover. "See That My Grave Is Kept Clean" schalde net als in de namiddag uit de boxen. Het eerste "reunie" concert van The Dream Syndicate in vele jaren. Dennis Duck op drums (we miss you Linda!), Mark Walton op bass en eigenlijk Miracle 3-man Jason Victor op gitaar. En Steve Wynn natuurlijk. "Tell Me When It's Over" (bijlange nog niet) net als "Forest for the Trees" ... De ritme sectie vond ik iets "seccer" spelen dan bij M3, maar het had ook zijn charmes. De ene klassieker volgde de andere op, de voorste rijen lusten er meer dan pap van. Een heerlijk gemengd publiek van jonkies en oudjes, weirdo's en mezelf, ... Een verademing voor het ouwe lelijke mannen publiek die ik doorgaans zie op deze optredens in Belgie....'50 in 25 zone', "Boston", ... genieten geblazen. Er kwam op dat moment ook zo'n boomlange afrikaanse medemens naar voren gedrumd. Armen de dikte van mijn kuiten, overal littekens, rooie oogjes en pintje in de hand. Meneer kwam tegen de voorste balustrade staan en begon dan zowaar wat discoachtige bewegingen te doen. Tot consternatie/hilariteit/afschuw van de omstaanders. Helemaal grappig was het toen zijn blikje over de balustrade viel en hij er zo goed als helemaal overhing om het te pakken, voeten hoog in de lucht en dan die toelopende stewards ... Helemaal "Halloween"of "The Side I Never Show" dus. Afgesloten werd er met 'The Days of Wine and Roses" en gebist met een al bij al "brave" versie van mijn favoriete DS-nummer "John Coltrane Stereo Blues" .
Hierbij de versie van Madrid:
Op zaterdag dan Mont Juïc bezocht, wat gestrand en FCB-Malaga gaan zien, op zondag Park Guell en de festiviteiten in &nabij Parc de la Barceloneta wat gadegeslagen en op maandag nog wat ge-Gaudi'd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten