Na een weldoend weekend met een verjaardagsontbijt, dat ik rond de middag moest verlaten om de welgekomen Ierse vrienden op te pikken, een geweldige bekeroverwinning van de WIVO -Heren en dito viering .... was ik zondag klaar om nog eens uit de bol te gaan in de AB.
Ik kon nog anderhalf nummer meepikken van Dave Hause. Billy Bragg gewijs nijdig aan de snaren aan het plukken en stak op die manier het publiek makkelijk in zijn zak. Smaakt naar meer, te checken !
Daarna het mij zeer geliefde Blood Red Shoes en ze konden me alweer overtuigen. Een halfuurtje maar hadden ze, maar WOW ! Snedig, heftig "Don't Ask", "Cold" , "Heartsink" en het afsluitende "I Wish I Was Someone Better" gingen er weer in als zoetekoeke en werden gesmaakt als euh .... Laura in haar strak lederen rokje.
Dan de hoofdvogel van de avond. The Gaslight Anthem. Het laaste jaar die groep eindelijk leren kennen en vooral de cd's "American Slang" & "The 59 Sound" zitten nog steeds in de heavy rotation hier. De nieuwe "Handwritten" kon me iets minder bekoren. 't concert begon ook braafjes/aarzelend met "Mae" uit de nieuwe, maar met "The 59 Sound" werd de boel in gang getrokken en volgende een overdonderend, overweldigend eerste half uur met veel sfeer, snedige muziek. Prachtige dingen en dan die korrelige stem en van Alex Rosamilia gitaarwerk kreeg je gewoon kippenvel... en dan, opeens niks meer. Een uitgesponnen nummer dat compleet de mist ingaat. Meer van dat nieuwe brave werk dat de vaart compleet uit het concert haalt. De uitzinnige sfeer werd stukken kalmer en enkel nog de die-hards lipten alles mee. Bij "45" willen ze een boodschap overbrengen naar de luisteraar, maar Brian Fallon was bij momenten Gunter Schepens aan het imiteren denk ik. Gelukkig ging dan met "The Great Expectations" de knop weer in de andere richting en kon er nog echt genoten waren van de bissen. Grappig werd het nog tijdens "The Backseat" toen al de meisjes blijkbaar op de schouders van hun vriend mochten zitten. Een optreden met verscheidene gezichten.
Met zijn allen op 29 november naar De Kreun zou ik zo zeggen! ik zal er aan denken, van zo'n 13.000 km verder....
Grrrr Brussel
"Grrr Brussel" was het overheersende gevoel vorige week vrijdag zo rond 20u ... Ondertussen waren we al zo'n uur een poging aan het doen om aan de AB te geraken en de eerste parkeergarage bleek dan nog eens vol te zijn, alhoewel het groene licht buiten het tegenovergestelde beweerde. 25 minuten later wandelden Bart & ik toch nog net op tijd de zaal binnen, plaatsje kiezen, licht uit en Richard Hawley stak van wal met wat alweer een schitterend concert zou worden. Setlist grotendeels identiek aan die van de Botanique van voor de zomer, maar de nummers iets meer uitgesponnen en nog meer genietbaar. Er was ook iets meer plaats voor de toeschouwers dan toen, wat het allemaal nog net dat ietsje meer maakte. Zeker toen bleek dat die Lou Reed cover niet meer in de bissen zat, maar wel het eerder overgeslagene 'Lady Solitude'. Met een super 'Ocean' werden dan naar huis gestuurd, oftewel, het AB Café voor nog een gezellige nababbel.
Nee, dan het 2 weken eerder toch makkelijker. Vlotte rit naar Charleroi Aéroport, vlotte vlucht naar El Prat, vlotte busrit naar de Plaza Catalunya, inchecken in het hotel, wandelingske doen en pardoes de Plaza Reial opwandelen als Steve Wynn & The Dream Syndicate aan het soundchecken zijn...
Zalig temperatuurke, t-shirt, short, een tinto de verano en een leuk muziekske ... meer moest dat niet zijn voor een vrijdag middag.
Tegen een uur of 23u dan terug die kant op alwaar Howlin Rain dan speelde. Een week vroeger stonden ze op tijdens het festival in het café van een klein poldergemeentje te spelen. Toen niet gezien wegens andere dingen aan't bekijken, maar wel lovende woorden over gehoord. Terecht ! Psychedelische rock, gestoeld op wervelende gitaren en rare 'toten' trekkende zanger. Toen viel het grootstadse publiek me al op. een paar altijd flamenco-ritmes klappende weirdo's, redelijk wa vrouwen op voorste rijen en de illegalen die blikken bier kwamen verkopen daar vooraan :)
Om 00u25 was het dan eindelijk zover. "See That My Grave Is Kept Clean" schalde net als in de namiddag uit de boxen. Het eerste "reunie" concert van The Dream Syndicate in vele jaren. Dennis Duck op drums (we miss you Linda!), Mark Walton op bass en eigenlijk Miracle 3-man Jason Victor op gitaar. En Steve Wynn natuurlijk. "Tell Me When It's Over" (bijlange nog niet) net als "Forest for the Trees" ... De ritme sectie vond ik iets "seccer" spelen dan bij M3, maar het had ook zijn charmes. De ene klassieker volgde de andere op, de voorste rijen lusten er meer dan pap van. Een heerlijk gemengd publiek van jonkies en oudjes, weirdo's en mezelf, ... Een verademing voor het ouwe lelijke mannen publiek die ik doorgaans zie op deze optredens in Belgie....'50 in 25 zone', "Boston", ... genieten geblazen. Er kwam op dat moment ook zo'n boomlange afrikaanse medemens naar voren gedrumd. Armen de dikte van mijn kuiten, overal littekens, rooie oogjes en pintje in de hand. Meneer kwam tegen de voorste balustrade staan en begon dan zowaar wat discoachtige bewegingen te doen. Tot consternatie/hilariteit/afschuw van de omstaanders. Helemaal grappig was het toen zijn blikje over de balustrade viel en hij er zo goed als helemaal overhing om het te pakken, voeten hoog in de lucht en dan die toelopende stewards ... Helemaal "Halloween"of "The Side I Never Show" dus. Afgesloten werd er met 'The Days of Wine and Roses" en gebist met een al bij al "brave" versie van mijn favoriete DS-nummer "John Coltrane Stereo Blues" .
Hierbij de versie van Madrid:
Op zaterdag dan Mont Juïc bezocht, wat gestrand en FCB-Malaga gaan zien, op zondag Park Guell en de festiviteiten in &nabij Parc de la Barceloneta wat gadegeslagen en op maandag nog wat ge-Gaudi'd...
Nee, dan het 2 weken eerder toch makkelijker. Vlotte rit naar Charleroi Aéroport, vlotte vlucht naar El Prat, vlotte busrit naar de Plaza Catalunya, inchecken in het hotel, wandelingske doen en pardoes de Plaza Reial opwandelen als Steve Wynn & The Dream Syndicate aan het soundchecken zijn...
Zalig temperatuurke, t-shirt, short, een tinto de verano en een leuk muziekske ... meer moest dat niet zijn voor een vrijdag middag.
Tegen een uur of 23u dan terug die kant op alwaar Howlin Rain dan speelde. Een week vroeger stonden ze op tijdens het festival in het café van een klein poldergemeentje te spelen. Toen niet gezien wegens andere dingen aan't bekijken, maar wel lovende woorden over gehoord. Terecht ! Psychedelische rock, gestoeld op wervelende gitaren en rare 'toten' trekkende zanger. Toen viel het grootstadse publiek me al op. een paar altijd flamenco-ritmes klappende weirdo's, redelijk wa vrouwen op voorste rijen en de illegalen die blikken bier kwamen verkopen daar vooraan :)
Om 00u25 was het dan eindelijk zover. "See That My Grave Is Kept Clean" schalde net als in de namiddag uit de boxen. Het eerste "reunie" concert van The Dream Syndicate in vele jaren. Dennis Duck op drums (we miss you Linda!), Mark Walton op bass en eigenlijk Miracle 3-man Jason Victor op gitaar. En Steve Wynn natuurlijk. "Tell Me When It's Over" (bijlange nog niet) net als "Forest for the Trees" ... De ritme sectie vond ik iets "seccer" spelen dan bij M3, maar het had ook zijn charmes. De ene klassieker volgde de andere op, de voorste rijen lusten er meer dan pap van. Een heerlijk gemengd publiek van jonkies en oudjes, weirdo's en mezelf, ... Een verademing voor het ouwe lelijke mannen publiek die ik doorgaans zie op deze optredens in Belgie....'50 in 25 zone', "Boston", ... genieten geblazen. Er kwam op dat moment ook zo'n boomlange afrikaanse medemens naar voren gedrumd. Armen de dikte van mijn kuiten, overal littekens, rooie oogjes en pintje in de hand. Meneer kwam tegen de voorste balustrade staan en begon dan zowaar wat discoachtige bewegingen te doen. Tot consternatie/hilariteit/afschuw van de omstaanders. Helemaal grappig was het toen zijn blikje over de balustrade viel en hij er zo goed als helemaal overhing om het te pakken, voeten hoog in de lucht en dan die toelopende stewards ... Helemaal "Halloween"of "The Side I Never Show" dus. Afgesloten werd er met 'The Days of Wine and Roses" en gebist met een al bij al "brave" versie van mijn favoriete DS-nummer "John Coltrane Stereo Blues" .
Hierbij de versie van Madrid:
Op zaterdag dan Mont Juïc bezocht, wat gestrand en FCB-Malaga gaan zien, op zondag Park Guell en de festiviteiten in &nabij Parc de la Barceloneta wat gadegeslagen en op maandag nog wat ge-Gaudi'd...
Frontier
Nauwelijks gerecupereerd van LL, of het was alweer tijd om een boeiend uitstapje te doen. Richting AB alwaar Calexico ten dans speelde. Nu ja, te dans ....
Naast Calexico zag ik na 2 jaar eindelijk Safia eens terug en ook de grote K was van de partij, dus mijn aandacht ging niet echt volledig naar het muzikale ...
Eerst mocht Laura Gibson openen voor een zo goed als lege zaal. Enigszins verbazingwekkend wetende dat de tent uitverkocht was. Een aangename opener zonder meer. Enerzijds beetje schuchter, anderzijds beetje licht in het hoofd, een leuke combinatie met dito liedjes.
Calexico bracht vooral nieuw werk uit "Algiers" hier en daar aangevuld met ouder werk. Zijn blijven hangen: "Sinner in the Sea", "Fortune Teller" , "Across The Wire" en "No Te Vayas". Iets meer blazers dan de vorige keer dacht ik, maar ook veel minder volk op het podium (het moet de eerste keer zijn dat ik ze niks zie brengen met het voorprogramma), en iets minder "FEEST" versies van hun liedjes, maar wel degelijk gitaar & trompetjes. En geen "Crystal Frontier".... maar het gezelschap maakte de rest wel goed !
Naast Calexico zag ik na 2 jaar eindelijk Safia eens terug en ook de grote K was van de partij, dus mijn aandacht ging niet echt volledig naar het muzikale ...
Eerst mocht Laura Gibson openen voor een zo goed als lege zaal. Enigszins verbazingwekkend wetende dat de tent uitverkocht was. Een aangename opener zonder meer. Enerzijds beetje schuchter, anderzijds beetje licht in het hoofd, een leuke combinatie met dito liedjes.
Calexico bracht vooral nieuw werk uit "Algiers" hier en daar aangevuld met ouder werk. Zijn blijven hangen: "Sinner in the Sea", "Fortune Teller" , "Across The Wire" en "No Te Vayas". Iets meer blazers dan de vorige keer dacht ik, maar ook veel minder volk op het podium (het moet de eerste keer zijn dat ik ze niks zie brengen met het voorprogramma), en iets minder "FEEST" versies van hun liedjes, maar wel degelijk gitaar & trompetjes. En geen "Crystal Frontier".... maar het gezelschap maakte de rest wel goed !
Abonneren op:
Posts (Atom)