Tussenstandje

Morgen beginnen we aan het zomerseizoen, tijd om even terug te kijken.

Leuke herinneringen aan:

•  Black Keys @ Zenith, Lille
• Wilco @ AB, Bxl
• Blood Red Shoes @ Aéronef, Lille
• AKS @KarmaHotel, Oostende
• Elvis Costello @AB, Bxl
• Afghan Whigs @Alexandra Palace, Londen
• Ben Howard @Le Grand Mix, Tourcoign
• Richard Hawley @Botanique, Bxl
• Rival Sons @ De Zwerver, Leffinge

Zijn regelmatig de revue gepasseerd:

• Soulsavers: The Light The Dead See
• The Temper Trap: The Temper Trap
• Julia Stone: By The Torns
• Boy and Bear: Moonfire
• Wallace Vanborn: Lions, Liars, Guns & God
• Dirty Three: Toward The Low Sun
• Angus Stone: Broken Lights
• Bellowhead: Hedonism
• Richard Hawley: Standng at the Sky's Edge
• Of Monster and Man: My Head Is An Animal
• Cage The Elephant: Live from the Vic

Boekkundig net Headhunters van Jo Nesbo achter de kiezen en vooral bezig met de Jack Reacher reeks van Lee Child.

Bis

't is ondertussen al 2 weken geleden, dat ik Afghan Whigs voor de tweede keer op 2 weken zag. in de Cirque Royal deze keer. Persoonlijk vond ik het geen onverdeeld succes. De mannen leken me nog beter in form dan in Londen, de setlist iets evenwichter, het geheel snediger, maar de drums klonken gelijk koekedozen. Op een paar nummers na, maar 't meerendeel van het optreden klonken ze abominabel en het stoorde mij enorm. Velen bleken achteraf het concert van het jaar gezien te hebben. Ik helaas niet.

Open/Close The Door

Smoke Faireis zagen er eigenaardig uit; Martina Navratilova met snor op basis, een gitariste die er uit zag alsof ze onder het podium wou kruipen, een drummer die zowat naast het podium zat en de lead girl probeerde iets Anna Calvi's-achtig... Meer valt er niet echt over te vertellen.

Daarna was het weer tijd om nog maar eens van mijn sokken geblazen te worden. Voor de zoveelste keer deze week. Richard Hawley werd in een rolstoel het podium opgereden, hij was met zijn schoenen met lederen zolen van een marmeren trap gedonderden had zijn kuitbeen gebroken. Hij zat vast gekluisterd aan zijn stoeltje, maar dat kon de pret en rock niet drukken. Wat een optreden! Veelal de nieuwe nummers, die naar het einde toe nog meer openbloeien dan ze al bezig waren te doen. Super gitaarwerk en af en toe een leuke galm op zijn stem. Machtig !

Vanaf opener Standing At The Sky's Edge was het genieten. Zowat ieder nummer wisselde hij van gitaar, maar dat haalde het tempo geenszins uit de set. De nieuwe nummers scheuren een stuk meer dan de oude, maar dat maakt het voor mij net ook dat ietsje meer. RH was ook redelijk babbelachtig met het Banksy verhaal toch wel als uitschieter.



Persoonlijk vond ik de combinatie van 'Before' waar in veelvuldig "I won't close your door" gezongen wordt, met "Open Up Your Door" toch ook behoorlijk hilarisch. Een scheurend 'Down In The Woods' sloot de gewone set af. De eerste bis had voor mij niet gehoeven, maar 'Ocean' was weer something else :p

Standing at the sky’s edge
Don’t stare at the sun
Hotel Room
Seek It
The streets are ours
Soldier on
Lady solitude
Leave your body behind
Before
Open Up Your Door
Remorse Code
 (? )
Down in the woods

Encore
Waiting for the man (lou reed/velvet underground)
Ocean

Other Lives

Gezien de drukte en overvolle agenda dezer dagen ging ik eigenlijk niet gaan ... Tot de oproep kwam dat ze nog één medewerker nodig hadden ...
Toch maar de auto in naar Oostende voor het afscheidsoptreden van zaal Terminus. Eregasten waren Other Lives. Een vijftal uit Oklahoma die nogal hip is voor 't moment.
En't moet gezegd, terecht. Lekkere volle sound, met drums, strijkers (cello, viool), keyboards, trompet, etc ... de mannen wisselen constant van instrument. De gitaar hangt wachtend op de rug terwijl er keyboards bespeelt worden of er op de trompet geblazen wordt.

Op de achtergrond wordt een landschap van rondtjokkende koeien/bizons getoond, of maaiende pikdorsers, of een boer met een overladen kar met paard ervoor die zijn huis verlaat ... Wijdse beelden die passen bij de muziek met titels als 'Dustbowl' en 'Desert'. Ook de single 'Tamer Animals' oogstte heel wat succes.

Bij de bissen zat een verrassende mooie versie van 'The Partisan' van Leonard Cohen.

Ik vond het een zeer aangename avond en gezien de toeloop op de merchandising stand was ik niet alleen.

Update met dank aan Thomas Ducheyne: "De beelden die werden getoond waren beelden van The Dust Bowl: een periode in de jaren 30 toen Oklahoma geteisterd werd door een extreme droogte waardoor landbouwers er - ook door ontbossing en verkeerd bodemgebruik- over kop gingen en op de vlucht moesten."

't zal wel zijn

We gaan deze over een paar jaar nog eens bovenhalen denk ik....

En voor alle duidelijkheid: "hem" is niet petje Nico

Writing Songs is Therapy

Vorig jaar rond deze tijd van het jaar ben ik naar 'huisconcert' geweest in 't gentse, al was het in een achterzaaltje van een café, deze keer waren diezelfde groepen wel te bewonderen in de huiskamer zelf. Een overvolle huiskamer zelfs, want 50 man is toch een drukke maar gezellige bende !

Stanton mocht openen en deden dat iets rustiger dan vorig jaar. Gisteren waren ze enkel met contrabas & gitaar/banjo te bewonderen, maar 't blijft mooi. Deze groep van Geert Hellings brengt in het najaar eindelijk de cd uit die vorig jaar is opgenomen met en geproduced door Jim White. Vooral het gitaarwerk in het laatste nummer was weer prachtig. In een ander nummer hadden ze het over 'staring down the Mississippi' ... als antwerpenaars gewoon "'t scheld" vervangen door dat ander water zeker :)

Beide heren waren ook de begeleidingsband voor Jim White. In de eigenaardige opstelling dat JW achteraan stond. Hij begon met een deel oude nummers waarbij meestal wel een (al dan niet) leuk verhaal bijhoorde en waarbij hij zich toch blijf afzetten van het geloof en bijhorende instituten. 'Jailbird' over zieltjes winnen in de gevangenis, 'Still Waters' over een junkie die geld telt/zoekt om te scoren, ...  "Writing Songs is Therapy", zei hij op een bepaald moment, en als je teksten wat volgt, moet het toch wel een getornmenteerde mens zijn, al is hij zeer vriendelijk tijdens de losse babbels.

De tweede helft bevatte meer nummers van de nieuwe cd waaronder een mooi 'State of Grace'.

't was een aangenaam optreden, maar er ontbrak een beetje tempo of afwisseling in de nummers, een beetje meer snedigheid had wel gemogen, maar ik wil niet muggeziften.

Breken

Zo heel af en toe, één keer in de twee jaar ofzo, zak ik af naar De Spil in Roeselare. Eigenaardig genoeg, is het dan meestal voor Kommil Foo. (hou het programma maar in de gaten, Lambchop komt in het najaar). Vorige vrijdag was dit dus ook het geval.

'Hoe een man in een luciferdoosje kan' was de centrale vraag van de voorstelling. De titel verklapte al het antwoord, maar de inkleding ervan was weer typisch hen. Heen en weer pingpongend tussen de hilarische (ietwat slapstickachtige) momenten en dan kerend in rauwe morbide verhalen, net over dat lijntje. In het verhaal over overspel en het al dan niet opbiechten werden met 2 uiteenliggende standpunten via simpele redeneringen hardgemaakt en wel op zo'n manier dat je bij biede van 'ja' zat te knikken. (ik ga het vertellen want ik ben open en eerlijk versus waarom zou ik haar wereld naar de knoppen helpen om mijn stommiteit). De ondraagelijkheid van de vraag 'Hoe is't?' of beter van het antwoord, gaan de van 'goed' tot het ombouwen van de scene tot een ware ravage omdat het niet gaat ... en doe je dat wel. Schitterend gebruik gemaakt van de ventilator btw.

Voor de rest was het decor sober, piano, stoel, paar goed geplaatste spots en een wit gordijn, dat zelfs als tulband figureerde ....maar van het weinige dat ze hebben maken ze subtiel gebruik.

Eigenlijk bouwden ze verder op de thema's die ze met 'Wolf' brachten. Eenzaamheid, tristesse en slachtoffers der liefde... met een lach en een traan, geheel in hun eigen stijl. Ondanks alles, alweer een geslaagd avondje.

Drums

Na het magistrale concert van Elvis Costello gister was ik toch enigszins bevreesd voor wat er vandaag op de agenda stond. Al had ik er wel vertrouwen.

Mijn petekindje's examen drum! Het einde van zijn eerste jaar en hij deed goed. Eerst een oefening op snaardrum die vlekkeloos ging en dan het echte werk. Iets moeizamer, maar toch redelijk vlot. Al had hij als enige precies een stuk dat constant het hele drumstel gebruikte ipv vooral de ritmische dingen van de andere. Niettemin PROFICIAT !

Daarna richting Zwerver voor wat werk door gevorderden.
'Horses On Fire' waren al bezig en het was luid, hard en klonk goed. Vooral 'Raw Meat' klonk fantastisch goed. De zanger had ook de nodige gesten, nu ja, die gentenaars, ... en probeerde iets te krampachtig de aanwezigen op te zwepen. Los daarvan, hou die mannen maar in de gaten.

Rival Sons brachten dan meer van hetzelfde maar dan op een niveau dat zo'n duizend keer hoger lag. Maar laten we beginnen met het negatieve: Beste Jay Buchanan, die vlechtjes zijn ronduit belachelijk. Voor de rest gelden hier enkel superlatieven. Een klok van stem, of eerder een sirene of iets met de kracht van een bomalarm en een uitstraling als Jim Morrison. Wat de band voor de rest allemaal uit hun instrumenten schudde omvatte al clichés van de rock ende roll: wat Led Zep, wat Aerosmith, wat Black Crows, wat AC/DC. Gitarist Scott Holiday, voor de gelegenheid in een jack sparrow look, mocht veelvuldig loos gaan zonder dat het verveelde, de bas van Robin Everhart was bij momenten zo lekker vettig en Michael Miley op drums deed me beseffen dat Michiel nog veel werk heeft ...

Hoogtepunten? euh het volledige uur en een kwart? Zeker de afsluiters 'Soul' en 'Save Me'. 'Burn Down Los Angeles' (we're from Long Beach, so ....) kreeg ook iedereen moeiteloos mee.

Soit, een voltreffer van formaat.

Ze komen in het najaar terug. Laat ons hopen het derde weekend van september, op een podium zo'n 200 meter verder dan dat van gister....samen met Triggerfinger ofzo :)
en Koop
en Zinnerboy ..