De afsluiter van een te matig concert voorjaar was Joan Armatrading, in het concertgebouw zowaar. Een net nog iets ouder en gemengder publiek dan de avond ervoor in de Lotto Arena.
Het was even wennen aan de sobere opbouw (geen doek, gewoon de achtermuur als decor), het was eveneens wennen om iemand zonder microfoon in de hand of op staander te zien. 't was zo'n "oortjes"-achtig ding waardoor ze haar beide handen vrij had om gitaar te spelen en rond te lopen (en de pedaalbak te bedienen).
't Doel was 't voorstellen van de nieuwe cd & het was (helaas) geen greatest hits tour. De sfeer tijdens het optreden was er dan ook wel wat naar, na de nummers klonk wel een beleefd applaus, er werd op haar vraag wel eens meegewuifd van links naar rechts en terug, er werd tijdens "Best Dress" wel meegeklapt en gezongen, maar niks was echt spontaan of enthousiasmerend.
Tenzij er tussen het middelmatige (niet slecht, maar o zo clean) opeens een klassieker gespeeld werd, wat dan weer de al dan niet cynische opmerking "oh you like this one" meebracht. Haar babbels waren wel vlot, leuk en dubbelzinnig en leek te zeggen dat ze er wel zin in had.
Maar zo'n hoogtepunt werd al vlug weer opgevolgd door wat meer matig werk. Tijdens "The Weakness in Me" werd toch wel duidelijk want voor een fantastische stem ze eigenlijk heeft en dat ze met veel gevoel de nummers kan brengen. Een van de kippevelmomenten. Evenals bij het eerste bis nummer "Willow"
Bij het afsluitende "Drop The Pilot" ging de volledige zaal zowaar aan het dansen. Wat een verschil met de rest van het optreden. Maar dit was voor haar duidelijk een verplicht nummertje. Ze bleef duidelijke hangen aan de kant alwaar ze van het podium mocht verdwijnen terwijl ze daarvoor toch het hele podium bestreek.
Prachtige stem, mooie liedjes, maar veel middelmaat.
Dan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten