Hommage aan Bram Vermeulen

Gisteravond naar de schouwburg in brugge getrokken voor de opening van mijn theaterseizoen... Een hommage aan de vorig jaar overleden Bram Vermeulen. Vorig jaar had hem ik hem nog gezien op dranouter met de passchendaele suite, een collectief rond Flanders Fields en wereldoorlog I. Toen viel hij door zijn gedrevenheid en doorleefdheid op in de makke bende (ja willem, makke bende). Amper een maand later was hij er niet meer... Wim Opbrouck had LL dan ook passend afgesloten met zijn versie van Rode Wijn, ter ere van de man die zelf 2 keer LL afsloot. Wim Opbrouck vertelde ook nog dat hij dat lied als ingangsexamen voor studio herman teirlynck gespeeld had.

maar de hommage nu: Ernst Jansz, Koen De Cauter, Katerina Vermeulen en de mij onbekenden: Roy Bakker, Peter Wassenaar en Pierre Van Duyl. Gastzanger van dienst was bram's buurman uit gent: Raf Walschaerts. Het moet gezegd, Raf kwam het dichtst in de buurt van Bram's rauwheid. Katarina heeft een mooie stem, Pierre zong ook verre van slecht maar ik miste de rauwheid van het origineel. Dat was natuurlijk ook zijn kracht. Zijn bijwijlen scherpe, droeve teksten over verlies, geweld, onrecht en drank pasten perfect bij zijn stem. Reeds vroeg in de set kwam mijn favoriet "de steen" waardoor ik toch even wat het noorden kwijt was en aan alle gebeurtenissen van eerder jaar moest denken.

ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde het water gaat er anders dan voorheen de stroom van een rivier hou je niet tegen het water vindt er altijd een weg omheen misschien eens gevuld door sneeuw en regen neemt de rivier mijn kiezel met zich mee om hem dan glad en rond gesleten te laten rusten in de luwte van de zee ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten ik leverde bewijs van mijn bestaan omdat door het verleggen van die ene steen de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

De gebrachte nummers werden meestal heel sober en kaal gebracht, waardoor, terecht, de aandacht kon toegespitst worden op teksten. Veel nummers werden gebracht met drum, piano en contrabas, drum en klarinet. De "ambiance" nummers hadden een meer volledig arrangement.

Na "Dorst" werd de pauze nog even uitgesteld voor 2 gouden platen (eindelijk): Tijdloos en Verloren Tijd. (b.t.w., zijn jongste dochter Tamara mag ook gezien worden, dit geheel terzijde).

Zelfde stramien na de pauze, afwisselend katarina, raf en pierre aan de micro, zij het met de iets gekendere nummers zoals Rode Wijn (aangekondigd als "in Nederland het hymne van de gescheiden man"), De Wedstrijd, Polka en Pauline.

Een heel, heel, emo-avondje met Raf als een goeie Bram! Oh ja, afgesloten werd er met "Klein Liedje" -)