Het moet begin 95 geweest zijn, toen ik langs Columbus richting Tower Records slenterde. Kwestie van de CD collectie wat uit te breiden. Er was daar een groepje aan het spelen ter voorstelling van hun nieuwe CD "University". Ze speelden net "Counting Backwards" toen ik binnenkwam. Weliswaar niet uit die CD, maar toch punt van herkenning. Na "Bright Yellow Gun" had ik de CD in de hand... Helemaal overtuigen deed die niet, maar er staan mooie nummers op.
Kristin Hersh's solowerk leek me even wisselvallig en haar passage op Cactus, daags na het overlijden van Mark Sandman was verre van memorabel.
Toch keek uit naar wat de herboren groep ging brengen in de Handelsbeurs. Het werd een ontspannend & leuk avondje. Weinig bekende nummers (voor mij toch, BYG al na 25 minuten), maar alles op de typische leest van Throwing Muses, stevig tempowerk, soms abrupt afgebroken, soms overgaand in andere ritmes.. 't deed me veelal denken aan wilde mustangs die over de prairie draafden.
"Devil's Roof" uit de EP's Season Sessions sprong er voor mij wat uit, of was het gewoon't thema :)
Aanstekelijk was ook die fan, die compleet loos ging. Springen, zwaaien, zich duidelijk amuserend en opgaand in het optreden. Vooral tijdens de rustigere nummers eigenlijk. 't zorgde voor heel wat lachende gezichten.
Newtown, 't voorprogramma mocht er ook wel wezen. Nerds met houthakkershemden met leuke gitaartjes enkel de zang viel me wat tegen.
The Craic was Ninety
in Antwerp. Nee hij heeft het niet gespeeld. Wel een volle 2 uur aan andere parels. Beginnend met "Ordinary Man", "Ride On" al ook al vroeg in de set en zo ging het maar verder....
Christy Moore dus, ierse god, in superform. Niet teveel verhaaltjes, enkel een paar grappige opmerkingen tussendoor, maar vooral met prachtige muziek. Rustig gebracht met klare stem, terwijl partner in crime Declan Sinnot de tierlantijntjes mocht verzorgen en het basis gitaarspel van Christy Moore aanvullen en verfraaien met wat rifjes en solo's. Prachtig hoe die 2 elkaar aanvoelen (en even overleggen over het volgende lied).
Bij "Pair of Brown Eyes" vertelde hij dat tijdens één van zijn Dranouter doortochten een kind geboren was. Tijdens het nummer verloor hij dan zijn tekst... "I was thinking, how old would this child be, what would it do, ... I shouldn't do this while singing"
't zijn ook nooit zomaar liedjes, maar songs "met een verhaal". Aanklachten tegen onrecht, door de kerk, door de regering, door oorlog, door de rijken. Songs over de "Magdalene Laundries", "Little Musgrave" over het misbruik door de landeigenaars, "No Time for Love" over politionele praktijken en "City of Chicago" over geëmigreerden en heimwee naar the emerald isle.
Serieuse onderwerpen, maar dat stoort niet. In de ietwat kale Roma kwamen die aangrijpende songs super tot hun recht. Ook de tradional "Black is the Colour" kreeg er een kippevel versie (veel minder gepolijst dan de versie die zijn broer meestal brengt).
De reguliere set werd afgesloten met het zotte "Lisdoonvarna".
Leuk was ook nog dat tijdens de bissen hij een nieuw nummer bracht over een gebroken Haiti. Gaat Olivier, die met mij mee was, woensdag wel niet daar een maandje ontwikkelingshelpen zeker....
Hands down, gig of the year!
Ik vond hierna in mijn collectie in de auto, geen passende CD en ben dan maar in stilte naar huis gereden. Had geen zin om andere dingen te horen.
Voor de herkansers: vrijdag in den AB.
Christy Moore dus, ierse god, in superform. Niet teveel verhaaltjes, enkel een paar grappige opmerkingen tussendoor, maar vooral met prachtige muziek. Rustig gebracht met klare stem, terwijl partner in crime Declan Sinnot de tierlantijntjes mocht verzorgen en het basis gitaarspel van Christy Moore aanvullen en verfraaien met wat rifjes en solo's. Prachtig hoe die 2 elkaar aanvoelen (en even overleggen over het volgende lied).
Bij "Pair of Brown Eyes" vertelde hij dat tijdens één van zijn Dranouter doortochten een kind geboren was. Tijdens het nummer verloor hij dan zijn tekst... "I was thinking, how old would this child be, what would it do, ... I shouldn't do this while singing"
't zijn ook nooit zomaar liedjes, maar songs "met een verhaal". Aanklachten tegen onrecht, door de kerk, door de regering, door oorlog, door de rijken. Songs over de "Magdalene Laundries", "Little Musgrave" over het misbruik door de landeigenaars, "No Time for Love" over politionele praktijken en "City of Chicago" over geëmigreerden en heimwee naar the emerald isle.
Serieuse onderwerpen, maar dat stoort niet. In de ietwat kale Roma kwamen die aangrijpende songs super tot hun recht. Ook de tradional "Black is the Colour" kreeg er een kippevel versie (veel minder gepolijst dan de versie die zijn broer meestal brengt).
De reguliere set werd afgesloten met het zotte "Lisdoonvarna".
Leuk was ook nog dat tijdens de bissen hij een nieuw nummer bracht over een gebroken Haiti. Gaat Olivier, die met mij mee was, woensdag wel niet daar een maandje ontwikkelingshelpen zeker....
Hands down, gig of the year!
Ik vond hierna in mijn collectie in de auto, geen passende CD en ben dan maar in stilte naar huis gereden. Had geen zin om andere dingen te horen.
Voor de herkansers: vrijdag in den AB.
Vakantie !
Ik ben toch wel een beetje geïnteresseerd in reizen, laat ons zeggen. Om een of andere reden ben ik ook geabonneerd op de nieuwsbrief van Thomas Cook.
Daarin hebben ze deze week een item met de leukste bestemmingen voor november. Bijdehand als ze zijn, is er meteen ook een handige zoekoptie naar wat ze daar aanbieden.
Bahama's klinkt leuk: aanbod noppes, Barbados klinkt exotisch: aanbod nada, Cook Island (home of TC?): waarom zouden we je daar heen brengen?, Costa Rica dan maar? nope. Canarische eilanden, ah ha, daar wel....
Big Fail gasten !
Daarin hebben ze deze week een item met de leukste bestemmingen voor november. Bijdehand als ze zijn, is er meteen ook een handige zoekoptie naar wat ze daar aanbieden.
Bahama's klinkt leuk: aanbod noppes, Barbados klinkt exotisch: aanbod nada, Cook Island (home of TC?): waarom zouden we je daar heen brengen?, Costa Rica dan maar? nope. Canarische eilanden, ah ha, daar wel....
Big Fail gasten !
KK
Vorige week was het dus kleinkunstfestival, maar ik was niet echt onder de indruk van wat ik gezien/gehoord heb. Willem heb ik gemist wegens nog onderweg en de lekkere hapjes bij La Passion Interdite. Armand vond ik te min, Walter De Buck zijn gentse versie van "de ploate" van Lucy Loes was weinig indrukwekkend. Fleur Hendrickx was redelijk, maar die hollandse tongval stoorde... Omer was duidelijk de beste van de dag.
Abonneren op:
Posts (Atom)