Dranouter

's Woensdags mijn eerste "volley"-training gehad: bosloop, basketbal, ... en meteen al de nodig averij opgelopen... omvergelopen geweest tijdens nen "fast-break" bij het basketballen: knie opengehaald... Wat meteen al de vrees bracht dat die het hele weekend ging opengaan met de nodige sullige bezoekjes aan het rode kruis met een bloedende knie zoals een paar jaar geleden. Voordeel, Kathleen, Anja en de rest hebben er nog altijd een leuk verhaal aan.
's Donderdags bleek alles met die knie nogal mee te vallen. 's avonds kwamen de volley-vriendjes en vriendinnetjes dan langs om naar de Q-music greatest hits show op het zand te gaan. Een redelijke Udo met een onhoorbare Sandrine (micro test 1, 2 ni goe gedaan, maar ze zag er bekoorlijk uit), een enthousiaste,zichtbaar ouder geworden Martin Frye (die van abc voor de jongeren onder ons: look of love en dergelijke oude pareltjes), een strontvervelende Mark King met belachlijke lichtgevende gitaar en een al even vervelende sister sledge later, kon ik al mankend naar huis. pijnlijk rechtervoetje :(
's Vrijdags ni veel beterschap, toch maar de wagen in geladen, naar Flanders Fields gereden, de wagen geparkeerd op de officiele parking, alles op mijn duveltje geladen en de afzink naar 't dorp en camping Roos aangevangen... alles ging als maar beter, op het einde voelde ik bijna niks meer. Gezellig tentje zetten en uitrusten met een jupilerke onder de party tent. Even opschuiven om te schuilen voor een schuchtere regenbui en jawel hoor.. daar kwam de fanfare van dranouter al aangetoeterd om het festival officieel te openen. Terwijl we op de rest van het gezelschap aan het wachten waren konden we al "reve du Rai" horen spelen in de Kayam. Blijkbaar was het een soort covergroepje die zowat de hele 123 soleils hebben gespeeld. Goed gespeeld, moet gezegd, maar verre van origineel natuurlijk. Ed Harcourt werd wat overstemd door Cream & Spices in de Palace, wat meteen de vrees voor een goede nachtrust liet toenemen. De Palace, oftwel "de biertent" staat op ongeveer 50 meter van mijn slaaptentje... Ondertussen bleek ook dat stilzitten geen goede remedie voor mijn enkeltje was. Dan toch maar naar het rode kruis, de zieligaard gaan uithangen. Een zalfke en een windselke later stond ik toch vol goedkeuring te kijken naar de bretoenen van Mandala, alvorens in gezwinde hinkstapsprongetje naar de clubstage te gaan voor een een oncharmante Charming Hostess. Dan maar terug naar beneden alwaar Zap Mama de boel een eerste keer deed ontploffen. Zalige Show (met grote S), Zalige Stem, Zalige Band!! Daarna verder pendelen terug richting club voor een spetterende David Munnelly en zijn vrienden. Ze brachten iets tussen swing jazz en folk in en hadden een superbe, knettergekke violist de boel keer achter keer opzweepte. Alleen spijtig dat hun zanger het ritme wat uit de set haalde door zijn trage nummers. Hoogtepunt 2 was binnen. Tijd om wat te verpozen in de Irish Club Tent, alvorens de laatste 20 minuten mee te pikken van Luka Bloom. Goed, hij stak zo niet meer tegen als 2 jaar geleden in den AB. Dan maar teruggehobbeld naar de Irish Club tent om de dorst nog wat te lessen en wat gezellig te keuvelen met de buren. Tenslotte nog even richting Palace voor les Beautes Vulgaires die wat moeite hadden om het weinige volk, dat niet bij een zagerig Hooverphonic was blijven hangen, mee te krijgen. Ze waren nochtans goed, niet zo prachtig als Leo Parleur vorig jaar. Dj Jak sloot op zijn gebruikelijk manier swingend af. Conclusie van dag 1: rondhuppelen is ni plezant en er zijn er veel niet gaan trainen gezien het aantal volleyballers/sters dat ik tegen het lijf ben gelopen.... Slapen meevalt als je moe genoeg bent.

's Zaterdags deden de leffingse jongeren alle moeite van de wereld om ons rond 8u te wekken. Gelukkig traden de juffen Anja en Tine streng op en verdwenen ze vlot naar hun tentjes. Een uur of 3 later konden we dan wel min of meer uitgeslapen beginnen aan ons "ochtend"ritueel. Koffiezetten, brood gaan halen en Tine die voor iedereen een boterham naar keuze (beperkt tot kaas en choco) smeert. Afruimen, afwassen en aperitieven (gelukkig hadden we gilles bij om achter koude pinten te gaan) terwijl we de gebeurtenissen van de voorbije avond en ochtend bespraken, lachen met de jongeling die ons 's ochtends had proberen te wekken en nu zelf wat verder zijn maag aan het ledigen was terwijl zijn vriendinnetje geduldig 2 meter verder zat te kijken met een fles water voor het geval dat nuttig kon zijn. Ondertussen was ook Tjane aan hun prachtige set begonnen in de Palace. Allee, zo klonk het toch. Gezien het zalve en windselke hun werk hebben gedaan, toch nog maar es langs geweest bij mijn nieuwe vrienden van het rode kruis om daarna terug het vernieuwde terrein te verkennen. Het bevalt me wel. De afstanden tussen de tenten zijn een stuk kleiner geworden, maar storen doet het niet (en die storende douwe egberts is weg) doordat de boxen van elkaar weg zijn gericht. De beperkte zompigheid van vrijdag werd opgevangen met stro, de "grande bouffe" ofte eethoek is een goede uibreiding met gezellig overdekt middenplein, maar kan niet tippen aan de "Eatstreet" van Couleur Cafe. "Bataclan" was gekke uitbreiding van het kindergebeuren en een aanrader. De randanimaties kregen het hele weekend door veel aandacht en waren ook overal te zien. Gezelligheid troef! Slechter was de piepkleine ingang/uitgang/doorgang naar Circus en Palace constructie rond de koudekotstraat. Te nauw, te ongezelli en kan stukken beter. Ook opvallend afwezig: sanitair in de buurt van de Irish Club Tent... Over het geheel was het nieuwe terrein voor mij toch een goeie zet, maar de kinderzieketes waren er nog. Bernando Sandoval was naar het schijnt zeer te pruimen, of tenminste toch zijn muziek, zelf zat ik dan bij Nuada, aangekondigd als knettergekke bende jonge gasten, maar mij bleven ze, misschien net daardoor te braafjes hun reels en jigs spelen, zeker in vergelijking met David Munnelly, desalniettemin, een aangename set. Lou Rhodes klonk redelijk goed, maar iets te rustig, dus maar richting Irish Club tot Amadou & Mariam het dak eraf bliezen, voor veel te weinig volk, maar sjonge jonge jonge, wat een prachtige set. Iedereen present op zondag op Leffinge Leuren (en op vrijdag en op zaterdag). Daarna wat vrienden en buren tegen het lijf gelopen en vooral bijgepraat. Dj Jelle was onder zijn M'sieur cROCK alter ego wederom fantastisch goe. Na zijn afsluiten dan gelukkig gaan slapen. Conclusie van dag 2: ideaal festival weer: lichtjes overtrokken met opklaringen maar voor droog.
's Zondags werd het zaterdagse ritueel herhaald, zij het iets later, maar ik was "in charge" voor de chocostuutjes. De dansinitiatie voor kinderen klonk ook een stuk minder aangenamer dan Tjane de dag ervoor. Gelukkig scheen het zonnetje en konden we daarvan genieten, alvorens de onverwachte hoogtepunten van het weekend te gaan zien.
Seth Lakeman wordt vergeleken met Richard Thompson en is ook steen en steen goed, een stem die iets meer naar Luka Bloom neigt dan RT, maar zijn songs op 4-snarige gitaar en viool zijn stuk voor stuk zeer de moeite waard en wat een ambiance!!. Een naam om te onthouden!!!! Daarna was het tijd voor Instinkt in de Club tent. Een deense zotte bende die de boel door elkaar gooiden alvorens de boel plat te spelen. Folk as new tradition should be. Daar dan ook mijn nieuwe vriendinneks van de vorige avond tegen het lijf gelopen en dat dan maar gevierd met heerlijke witte Quint. Debout Sur Le Zinc klonk op deze manier goed in oren. Stukje Lambchomp was ook in orde. Daan solo was wat ik er van verwachtte, niks voor mij ("ik ga ne keer iets proberen" gevolgd na 30 sec door "het gaat niet", pakte niet). Dan maar wat verder verzusterd. Van Jamie Cullum heb ik halfuurke gezien, ni slecht, hij is gedreven, origineel, maar not my cup of tea of had ik weer last van het new tradition syndroom? Daarna gezellig in de Irish Club tent wat liedjes gezongen en het "liedjes met meisjesnaam" spelleke gespeeld tot het tijd was om onze laatste bonnekes te verdoen tijdens de battle of the folk tussen Dj Bob & Dj Jak. Leuk, druk en leuk.
Conclusie van dag 3: ook beschonken slaapt met goed.
Conclusie van het weekend: mijn plannen om me eens te laten gaan in de flamenco zijn compleet in duigen gevallen: Rodrigo & Gabriela zegden af. Sandoval speelde samen net Nuada, Antonio Reyes was tijdens de sublieme act van Amadou & Mariam en El Bicho ben ik stomweg vergeten omdat ik elders leut aan het maken was.
's Maandags alles opgeruimd en in de auto gegooid, net voor het begon te regenen. Ook een jarenlange traditie, die maandagse regen. Mag volgend jaar iets later in de middag.

Tot Paulus