Mijn eerste tochtje hier was die op São Lourenço. Zo'n 5u retour op een open schiereiland met leuke golvende weg met prachtige vergezichten op oceaan en kloofjes en een serieus klimmetje op het einde naar een panorama-punt. Lekker zonnetje, striemende wind: Mooi begin. Gevolgd door een terrasje met zicht op de nabije haven. Terwijl ik daar onder een stralend zonntje van een lekkere Maracuja limonade zat te genieten, werd ik opeens kletsnat geregend. Geen wolkje aan de nabije hemel te zien! "El tiempo loco" volgens de inboorlingen (of iets dat daarop lijkt)
Dinsdag dan iets meer inland getrokken voor een relatief vlakke wandeling richting Caldeirão Verde. Mijn eerste levada-wandeling, langsheen de kunstmatige irrigatiekanaaltjes dus. Een mooie wandeling onder het lover (geen last van de bewolking dus) en blij dat ik was dat het hier en daar beveiligd was, ttz, dat er paaltjes met touwtjes stonden op stukken waar we maar 30 a 50 cm hadden om onze voeten te zetten. Wandelend over de kanaalboord of smalle richel met daarnaast een leegte van 5 tot 150 meter... Veel concentreren op waar ik mijn voeten zet en heel af en toe eens diep ademhalen en rondkijken naar het majestueuze dal. De waterval op het einde was nogal ontgoochelend, maar de weg erheen een must! Terug langs dezelfde weg en tunnels, ietwat bizar om dan opeens die muur rechts te hebben en de afrond links als je eerst 3 uur anders gelopen hebt.
Woensdag zou ik, samen met een duits koppel, het dak van het eiland doen. Pico Ruivo naar Pico do Ariero. Regen in het dal, regen & mist daarboven deden de plannen wijzigen. Ik ben dan maar naar het zuiden van het eiland gereden (zon!) en heb daar de levada van Assomada naar Camacha gevolgd. In stijgende richting. Ook hier mooie zichten op de ruwe bergen, en diepe dalen, smalle paadjes, en beangstigende momenten, vooral als een hond samen met je over het smalste stukje wil (en hier geen beveiligingen). Het laatste uur was dan wel serieus steil, niet verticaal, maar de trapjes lagen toch serieus die richting op. In elk geval, mijn T-shirt was als uit een zwembad toen ik boven was. Ja, als alternatief voor de picos ... Aangezien ik toch tijd had, heb ik dan aansluitend de "Levada da Serra Do Faial" gevolgd tot in Largo do Miranda nabij Funchal. Een 10-tal km die vlak zijn rondheen "Vale Paraiso" en op het einde een steile afdaling. Het laatste uur viel wat tegen. Daarvoor paar mooi panorama's en bloemetjes.
Voor gisteren had ik dan een tocht in het natste deel van Madeira uitgekozen en ik heb het geweten ... Ribeiro Frio als vertrekpunt. Eerst naar Balcões alwaar in je in een oogopslag het hoogste en laagste punt zou moeten kunnen zien. Heel even zag ik de zee, Pico Ruivo bleef in een mistlaag gehuld. Dan langsheen de "Levada do Furado" tot Portela. Terug langsheen smalle paadjes, soms op het randje van de levada, gelukkig ook beveiligd. Een mooi parcours, een paar watervallen (op dit moment nauwelijks de naam waardig), wat uithollingen in rotsen en paar view-points die ongetwijfeld een fantastisch zicht op de vallei boden, mocht er geen dikke mistlaag gehangen hebben. En o ja, bijna de hele trip regende het ouwe wijven. Ik heb het meer voor jonge. Volgens de ene gids moest de trip 4u uur duren, volgens de andere 3u30. In elk geval, in het kielzog van een gezellig Engels koppel stond ik in 2u30 in Portela. Daar heb ik er dan maar nog de afdaling naar Porta da Cruz bijgenomen. (zie ook "lessons learned") Het eerste uur een steile afdaling op natte glibberige keitjes, waarop gladde herfstbladeren lagen. Traaaagjes dalen dus. Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen, maar de mist speelde terug een spel. Het ene moment een prachtzicht op de eindbestemming aan de voet van Eagles Rock, het andere zag je ze weer niet. Na een akkefietje met een plaatselijk idioot, uiteindelijk dan toch de levada gevonden die me naar de eindbestemming bracht. Minder steil en langsheen bewerkte terrasjes en huizen. Leuk !
Vandaag was ik dan begonnen aan de tocht van Pico Do Arieiro naar Pico Ruivo (omgekeerde van eergister), maar na een kwartier stond ik weer in dikke mist te koekeloeren en zag ik geen 5 meter voor mij en al helemaal niks van de machtige rotsen en valleien. Ik had al slecht geslapen (paar keer gedroomd dat ik ergens van viel, er waren dan mensen van het thuis front bij en Harry Hole (ja, ik ben Jo Nesbo aan het lezen) was er om de boel op te lossen) en zo wou ik niet verder. Retour dus, rustig richting Curral das Freiras, een toevluchtsoord voor nonnen ten tijde van de zeerovers. Van Eiro do Serrado de vallei in. Een afdaling van 500 meter over 58 haarspeld bochten. Niet goed voor de knieen, wel mooi zicht met de naderende vallei. Dan busje terug naar boven (luiheid regeerde) en me in de zon genesteld met Nemesis.
Nog geen idee wat ik morgen ga doen, maar zondag verhuis ik dan van Santana naar Calheta.
