't regende
nee sorry 't regende ouwe wijven gisteravond buiten, maar binnen in de zaal van De Zwerver scheen de zon.
Ben Howard was daar verantwoordelijk voor, samen met zijn drummer/bassist en zijn celliste/bassiste/drumdrumgirl. 't begon rustig, ingetogen maar mooi, iedereen muisstil, maar zeer waarderend na elk nummer. Gaandeweg werd je echter meegesleurd door de muziek. De drums zorgen dat je in beweging kwam, cello/bas trokken aan je en duwden je vooruit en Ben zelve tilde je op met zijn virtuose gitaarspel. Ietwat bedeesd tussen de nummers door, maar duidelijk genietend van de respons.
Naar het einde toe werd het helemaal een maalstroom met "Keep Your Head Up", "The Wolves" en "Fear".
No doubt, in een van de optredens die ik dit jaar gezien heb.
Voor degene die er niet bij waren: morgen in de AB.
Antidepressivum
Een heerlijk antidepressivum, zo zou je het optreden van Katzenjammer gisteren in de AB kunnen omschrijven. 4 knotsgekke noorse meiden, die kunnen zingen, die goed de instrumenten beheersen (ze wisselen constant) en de songs met de nodige humor, pastiche en uitgelatenheid brengen.
Gaande van a cappella, over 50's swing, folkie stuff en ietwat melodieuse rockerige toestanden. Een bont allegaartje en die ongedwongen een brede lach op je gezicht tovert.
Nu enkel nog iemand die hen uitlegt dat Vlaams en Nederlands hetzelfde zijn.... Ze hadden in verschillende talen "we are happy to be here", Eerst in FR, dan VL, dan EN, dan DE, dan NO en opeens oja, NL tot hilariteit van de zaal.
Enjoy!
Gaande van a cappella, over 50's swing, folkie stuff en ietwat melodieuse rockerige toestanden. Een bont allegaartje en die ongedwongen een brede lach op je gezicht tovert.
Nu enkel nog iemand die hen uitlegt dat Vlaams en Nederlands hetzelfde zijn.... Ze hadden in verschillende talen "we are happy to be here", Eerst in FR, dan VL, dan EN, dan DE, dan NO en opeens oja, NL tot hilariteit van de zaal.
Enjoy!
Beautiful Ride
"Last time you were here, I lost a baby" waren haar eerste woorden uit "Everything Changes" en daarmee was de toon gezet. De soms bittere teksten, overgoten in zoet muzikaal sausje met sirenengezang.
Het moet 2000/2001 geweest zijn toen ik haar voor eerst zag, Heather Nova dus. In Das E-Werk in Keulen. Een zeer aangenaam optreden. Haar passages op Dranouter (2 keer?) waren behoorlijk saai en ik herinner me een matig optreden op Cactus. Haar laatste CD's waren ronduit zwak, tot onlangs "300 Days At Sea" verscheen. Eindelijk weer iets van het niveau van Oyster. Om maar te zeggen dat ik met weinig verwachtingen richting Le Grand Mix trok.
Na dat eerste nummer volgde "Beautiful Ride", "Island" zat ook vroeg in de set en alles klonk fantastisch. De gitariste die regelmatig haar ding mocht doen, de cellist/bassist sloot mooi aan en haar "oeoeoeoe" waren loepzuiver. Oke, de bloemen aan de microstandaard stonden wat potsierlijk, haar bloemvormig armbandje wat belachelijk en ze is graatmager, maar dat doet niets af aan de gedrevenheid en de liedjes die ze bracht. Amper 200 man, maar ze had het publiek terecht vlotjes mee. Zowat de hele nieuwe CD werd gespeeld en voor de rest werd er veelvuldig geplukt uit "Oyster" & "Siren". Na ongeveer 50 minuten zakte het wat in elkaar toen ze wat rustigere nummers uit de mindere CD's speelde, maar daarna was het weer crescendo tot "Heart and Shoulder".
De bissen werden ingezet met "Winterblue" en de tweede ronde werd afgesloten met een stomend "Maybe An Angel".
Een verrassend goed optreden dus.
Leuk voor de randanimatie waren onze buren bij het concert. De knappe zwartharige negeerde hardnekkig de pogingen van haar zwoele blonde vriendin om haar binnen te doen. Tot wanhoop/hilariteit van de mannen rond hen.
She gave me her heart, she gave me her shoulder... ik ben er nog niet achter of het een cold shoulder was, ...
PS. De concerten zijn te downloaden via de website.
Het moet 2000/2001 geweest zijn toen ik haar voor eerst zag, Heather Nova dus. In Das E-Werk in Keulen. Een zeer aangenaam optreden. Haar passages op Dranouter (2 keer?) waren behoorlijk saai en ik herinner me een matig optreden op Cactus. Haar laatste CD's waren ronduit zwak, tot onlangs "300 Days At Sea" verscheen. Eindelijk weer iets van het niveau van Oyster. Om maar te zeggen dat ik met weinig verwachtingen richting Le Grand Mix trok.
Na dat eerste nummer volgde "Beautiful Ride", "Island" zat ook vroeg in de set en alles klonk fantastisch. De gitariste die regelmatig haar ding mocht doen, de cellist/bassist sloot mooi aan en haar "oeoeoeoe" waren loepzuiver. Oke, de bloemen aan de microstandaard stonden wat potsierlijk, haar bloemvormig armbandje wat belachelijk en ze is graatmager, maar dat doet niets af aan de gedrevenheid en de liedjes die ze bracht. Amper 200 man, maar ze had het publiek terecht vlotjes mee. Zowat de hele nieuwe CD werd gespeeld en voor de rest werd er veelvuldig geplukt uit "Oyster" & "Siren". Na ongeveer 50 minuten zakte het wat in elkaar toen ze wat rustigere nummers uit de mindere CD's speelde, maar daarna was het weer crescendo tot "Heart and Shoulder".
De bissen werden ingezet met "Winterblue" en de tweede ronde werd afgesloten met een stomend "Maybe An Angel".
Een verrassend goed optreden dus.
Leuk voor de randanimatie waren onze buren bij het concert. De knappe zwartharige negeerde hardnekkig de pogingen van haar zwoele blonde vriendin om haar binnen te doen. Tot wanhoop/hilariteit van de mannen rond hen.
She gave me her heart, she gave me her shoulder... ik ben er nog niet achter of het een cold shoulder was, ...
PS. De concerten zijn te downloaden via de website.
Lost
2 weken geleden:
"Hello, TAP Lost & Found service, how can we help you?"
(ik vertel haar de 4 letters van mijn klacht)
"oke, your luggage is on its way & will be delivered to your hotel between 15h & 17h"
Deze morgen:
"Welkom, Welcome, Bienvenu chez lost and found."
Pour français tappe 1, voor nederlands druk 2, ...
(ik druk 2)
Geef uw 8-cijferig dossiernummer in en sluit af met haakje
(ik zoek de papieren, zoek het dossiernummer, vind het dossiernummer: BRUTP/047/20678/26NOV11/1735GMT en geef het 8 cijferig dossiernummer in en daarna hekje)
"Uw dossiernummer is 4720678"
8-cijfers dus :s
"Druk 1 om te bevestigen"
(ik druk 1)
"Tuuuut, tuuut, ....)
"Bonjour, votre numéro du dossier svp"
ZUCHT !
"Hello, TAP Lost & Found service, how can we help you?"
(ik vertel haar de 4 letters van mijn klacht)
"oke, your luggage is on its way & will be delivered to your hotel between 15h & 17h"
Deze morgen:
"Welkom, Welcome, Bienvenu chez lost and found."
Pour français tappe 1, voor nederlands druk 2, ...
(ik druk 2)
Geef uw 8-cijferig dossiernummer in en sluit af met haakje
(ik zoek de papieren, zoek het dossiernummer, vind het dossiernummer: BRUTP/047/20678/26NOV11/1735GMT en geef het 8 cijferig dossiernummer in en daarna hekje)
"Uw dossiernummer is 4720678"
8-cijfers dus :s
"Druk 1 om te bevestigen"
(ik druk 1)
"Tuuuut, tuuut, ....)
"Bonjour, votre numéro du dossier svp"
ZUCHT !
Zegswijze
Gebelgd zijn:verontwaardigd, gepikeerd, boos.
Zou eigenlijk moeten zijn:
Iemand die zijn schouders ophaalt terwijl zijn verkozene des volks verontwaardigd, gepikeerd, boos en vooral besluitingsloos en compromiloos is.
Zou eigenlijk moeten zijn:
Iemand die zijn schouders ophaalt terwijl zijn verkozene des volks verontwaardigd, gepikeerd, boos en vooral besluitingsloos en compromiloos is.
Wandelingskes
Mijn eerste tochtje hier was die op São Lourenço. Zo'n 5u retour op een open schiereiland met leuke golvende weg met prachtige vergezichten op oceaan en kloofjes en een serieus klimmetje op het einde naar een panorama-punt. Lekker zonnetje, striemende wind: Mooi begin. Gevolgd door een terrasje met zicht op de nabije haven. Terwijl ik daar onder een stralend zonntje van een lekkere Maracuja limonade zat te genieten, werd ik opeens kletsnat geregend. Geen wolkje aan de nabije hemel te zien! "El tiempo loco" volgens de inboorlingen (of iets dat daarop lijkt)
Dinsdag dan iets meer inland getrokken voor een relatief vlakke wandeling richting Caldeirão Verde. Mijn eerste levada-wandeling, langsheen de kunstmatige irrigatiekanaaltjes dus. Een mooie wandeling onder het lover (geen last van de bewolking dus) en blij dat ik was dat het hier en daar beveiligd was, ttz, dat er paaltjes met touwtjes stonden op stukken waar we maar 30 a 50 cm hadden om onze voeten te zetten. Wandelend over de kanaalboord of smalle richel met daarnaast een leegte van 5 tot 150 meter... Veel concentreren op waar ik mijn voeten zet en heel af en toe eens diep ademhalen en rondkijken naar het majestueuze dal. De waterval op het einde was nogal ontgoochelend, maar de weg erheen een must! Terug langs dezelfde weg en tunnels, ietwat bizar om dan opeens die muur rechts te hebben en de afrond links als je eerst 3 uur anders gelopen hebt.
Woensdag zou ik, samen met een duits koppel, het dak van het eiland doen. Pico Ruivo naar Pico do Ariero. Regen in het dal, regen & mist daarboven deden de plannen wijzigen. Ik ben dan maar naar het zuiden van het eiland gereden (zon!) en heb daar de levada van Assomada naar Camacha gevolgd. In stijgende richting. Ook hier mooie zichten op de ruwe bergen, en diepe dalen, smalle paadjes, en beangstigende momenten, vooral als een hond samen met je over het smalste stukje wil (en hier geen beveiligingen). Het laatste uur was dan wel serieus steil, niet verticaal, maar de trapjes lagen toch serieus die richting op. In elk geval, mijn T-shirt was als uit een zwembad toen ik boven was. Ja, als alternatief voor de picos ... Aangezien ik toch tijd had, heb ik dan aansluitend de "Levada da Serra Do Faial" gevolgd tot in Largo do Miranda nabij Funchal. Een 10-tal km die vlak zijn rondheen "Vale Paraiso" en op het einde een steile afdaling. Het laatste uur viel wat tegen. Daarvoor paar mooi panorama's en bloemetjes.
Voor gisteren had ik dan een tocht in het natste deel van Madeira uitgekozen en ik heb het geweten ... Ribeiro Frio als vertrekpunt. Eerst naar Balcões alwaar in je in een oogopslag het hoogste en laagste punt zou moeten kunnen zien. Heel even zag ik de zee, Pico Ruivo bleef in een mistlaag gehuld. Dan langsheen de "Levada do Furado" tot Portela. Terug langsheen smalle paadjes, soms op het randje van de levada, gelukkig ook beveiligd. Een mooi parcours, een paar watervallen (op dit moment nauwelijks de naam waardig), wat uithollingen in rotsen en paar view-points die ongetwijfeld een fantastisch zicht op de vallei boden, mocht er geen dikke mistlaag gehangen hebben. En o ja, bijna de hele trip regende het ouwe wijven. Ik heb het meer voor jonge. Volgens de ene gids moest de trip 4u uur duren, volgens de andere 3u30. In elk geval, in het kielzog van een gezellig Engels koppel stond ik in 2u30 in Portela. Daar heb ik er dan maar nog de afdaling naar Porta da Cruz bijgenomen. (zie ook "lessons learned") Het eerste uur een steile afdaling op natte glibberige keitjes, waarop gladde herfstbladeren lagen. Traaaagjes dalen dus. Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen, maar de mist speelde terug een spel. Het ene moment een prachtzicht op de eindbestemming aan de voet van Eagles Rock, het andere zag je ze weer niet. Na een akkefietje met een plaatselijk idioot, uiteindelijk dan toch de levada gevonden die me naar de eindbestemming bracht. Minder steil en langsheen bewerkte terrasjes en huizen. Leuk !
Vandaag was ik dan begonnen aan de tocht van Pico Do Arieiro naar Pico Ruivo (omgekeerde van eergister), maar na een kwartier stond ik weer in dikke mist te koekeloeren en zag ik geen 5 meter voor mij en al helemaal niks van de machtige rotsen en valleien. Ik had al slecht geslapen (paar keer gedroomd dat ik ergens van viel, er waren dan mensen van het thuis front bij en Harry Hole (ja, ik ben Jo Nesbo aan het lezen) was er om de boel op te lossen) en zo wou ik niet verder. Retour dus, rustig richting Curral das Freiras, een toevluchtsoord voor nonnen ten tijde van de zeerovers. Van Eiro do Serrado de vallei in. Een afdaling van 500 meter over 58 haarspeld bochten. Niet goed voor de knieen, wel mooi zicht met de naderende vallei. Dan busje terug naar boven (luiheid regeerde) en me in de zon genesteld met Nemesis.
Nog geen idee wat ik morgen ga doen, maar zondag verhuis ik dan van Santana naar Calheta.
Dinsdag dan iets meer inland getrokken voor een relatief vlakke wandeling richting Caldeirão Verde. Mijn eerste levada-wandeling, langsheen de kunstmatige irrigatiekanaaltjes dus. Een mooie wandeling onder het lover (geen last van de bewolking dus) en blij dat ik was dat het hier en daar beveiligd was, ttz, dat er paaltjes met touwtjes stonden op stukken waar we maar 30 a 50 cm hadden om onze voeten te zetten. Wandelend over de kanaalboord of smalle richel met daarnaast een leegte van 5 tot 150 meter... Veel concentreren op waar ik mijn voeten zet en heel af en toe eens diep ademhalen en rondkijken naar het majestueuze dal. De waterval op het einde was nogal ontgoochelend, maar de weg erheen een must! Terug langs dezelfde weg en tunnels, ietwat bizar om dan opeens die muur rechts te hebben en de afrond links als je eerst 3 uur anders gelopen hebt.
Woensdag zou ik, samen met een duits koppel, het dak van het eiland doen. Pico Ruivo naar Pico do Ariero. Regen in het dal, regen & mist daarboven deden de plannen wijzigen. Ik ben dan maar naar het zuiden van het eiland gereden (zon!) en heb daar de levada van Assomada naar Camacha gevolgd. In stijgende richting. Ook hier mooie zichten op de ruwe bergen, en diepe dalen, smalle paadjes, en beangstigende momenten, vooral als een hond samen met je over het smalste stukje wil (en hier geen beveiligingen). Het laatste uur was dan wel serieus steil, niet verticaal, maar de trapjes lagen toch serieus die richting op. In elk geval, mijn T-shirt was als uit een zwembad toen ik boven was. Ja, als alternatief voor de picos ... Aangezien ik toch tijd had, heb ik dan aansluitend de "Levada da Serra Do Faial" gevolgd tot in Largo do Miranda nabij Funchal. Een 10-tal km die vlak zijn rondheen "Vale Paraiso" en op het einde een steile afdaling. Het laatste uur viel wat tegen. Daarvoor paar mooi panorama's en bloemetjes.
Voor gisteren had ik dan een tocht in het natste deel van Madeira uitgekozen en ik heb het geweten ... Ribeiro Frio als vertrekpunt. Eerst naar Balcões alwaar in je in een oogopslag het hoogste en laagste punt zou moeten kunnen zien. Heel even zag ik de zee, Pico Ruivo bleef in een mistlaag gehuld. Dan langsheen de "Levada do Furado" tot Portela. Terug langsheen smalle paadjes, soms op het randje van de levada, gelukkig ook beveiligd. Een mooi parcours, een paar watervallen (op dit moment nauwelijks de naam waardig), wat uithollingen in rotsen en paar view-points die ongetwijfeld een fantastisch zicht op de vallei boden, mocht er geen dikke mistlaag gehangen hebben. En o ja, bijna de hele trip regende het ouwe wijven. Ik heb het meer voor jonge. Volgens de ene gids moest de trip 4u uur duren, volgens de andere 3u30. In elk geval, in het kielzog van een gezellig Engels koppel stond ik in 2u30 in Portela. Daar heb ik er dan maar nog de afdaling naar Porta da Cruz bijgenomen. (zie ook "lessons learned") Het eerste uur een steile afdaling op natte glibberige keitjes, waarop gladde herfstbladeren lagen. Traaaagjes dalen dus. Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen, maar de mist speelde terug een spel. Het ene moment een prachtzicht op de eindbestemming aan de voet van Eagles Rock, het andere zag je ze weer niet. Na een akkefietje met een plaatselijk idioot, uiteindelijk dan toch de levada gevonden die me naar de eindbestemming bracht. Minder steil en langsheen bewerkte terrasjes en huizen. Leuk !
Vandaag was ik dan begonnen aan de tocht van Pico Do Arieiro naar Pico Ruivo (omgekeerde van eergister), maar na een kwartier stond ik weer in dikke mist te koekeloeren en zag ik geen 5 meter voor mij en al helemaal niks van de machtige rotsen en valleien. Ik had al slecht geslapen (paar keer gedroomd dat ik ergens van viel, er waren dan mensen van het thuis front bij en Harry Hole (ja, ik ben Jo Nesbo aan het lezen) was er om de boel op te lossen) en zo wou ik niet verder. Retour dus, rustig richting Curral das Freiras, een toevluchtsoord voor nonnen ten tijde van de zeerovers. Van Eiro do Serrado de vallei in. Een afdaling van 500 meter over 58 haarspeld bochten. Niet goed voor de knieen, wel mooi zicht met de naderende vallei. Dan busje terug naar boven (luiheid regeerde) en me in de zon genesteld met Nemesis.
Nog geen idee wat ik morgen ga doen, maar zondag verhuis ik dan van Santana naar Calheta.
Lessons Learned
"After a few steps turn left" isn't exactly the same as "After a few steep turns left" ...
Dieven
Sherpa dus:
7 euri reservatie kosten en dan eens moeten betalen om te mogen printen :s
De optie was 3 euri 30 om met de post te sturen.
of hoe een ticket van 22 eur opeens "ietske" meer ging kosten;.... om en bij de 50% dus. Nee bedankt dus!
7 euri reservatie kosten en dan eens moeten betalen om te mogen printen :s
De optie was 3 euri 30 om met de post te sturen.
of hoe een ticket van 22 eur opeens "ietske" meer ging kosten;.... om en bij de 50% dus. Nee bedankt dus!
Bedankt!
't nichtje van de passeur, zo leerde ik je kennen. Je kwam op woensdag na je training nog "een" drinken, alhoewel je daar niet echt in de buurt moest zijn. Goedlachs, volley & voetbal zeveren, drankje erbij. Nooit te min of rond te rijden, op te halen of af te zetten.
Toen een eenzame oudejaar voor mij dreigde, loste je dat meteen op door mij ook uit te nodigen. 7 jaar later zit ik nog steeds aan die tafel vrienden.
We hebben ook samen een paar leuke duotornooitjes gespeeld en je was altijd klaar om iemand die opeens niet kon te vervangen of onze mix te vervolledigen.
Over de uren aan toog bij Christophe gaan we het maar niet hebben zeker, maar naar huis gaan werd veelvuldig uitgesteld.
Veelvuldig waren ook je uitnodigingen voor BBQ'tje hier, verjaardagje daar, gewoon eens samen komen met de vrienden. Als een spin in het web zorgde je ervoor dat we elkaar op gezette tijdstippen zagen.
Ook die laatste keer, toen jij net geopereerd was en we onze nota's konden vergelijken (gezien ik hetzelfde had gehad) en ik toch nog niet zo helemaal fris was :) was het weer een leuke bedoening. Je bedienen was een voorrecht.
en dan kwam die verdomde sms met dat slechte nieuws. Zondag 21u33. Je bent er niet meer, je bent weg. Je zit nu samen met Gijs aan den toog ginder. Hou plaats, we komen achter, ...
Toen een eenzame oudejaar voor mij dreigde, loste je dat meteen op door mij ook uit te nodigen. 7 jaar later zit ik nog steeds aan die tafel vrienden.
We hebben ook samen een paar leuke duotornooitjes gespeeld en je was altijd klaar om iemand die opeens niet kon te vervangen of onze mix te vervolledigen.
Over de uren aan toog bij Christophe gaan we het maar niet hebben zeker, maar naar huis gaan werd veelvuldig uitgesteld.
Veelvuldig waren ook je uitnodigingen voor BBQ'tje hier, verjaardagje daar, gewoon eens samen komen met de vrienden. Als een spin in het web zorgde je ervoor dat we elkaar op gezette tijdstippen zagen.
Ook die laatste keer, toen jij net geopereerd was en we onze nota's konden vergelijken (gezien ik hetzelfde had gehad) en ik toch nog niet zo helemaal fris was :) was het weer een leuke bedoening. Je bedienen was een voorrecht.
en dan kwam die verdomde sms met dat slechte nieuws. Zondag 21u33. Je bent er niet meer, je bent weg. Je zit nu samen met Gijs aan den toog ginder. Hou plaats, we komen achter, ...
Devil's Roof
Het moet begin 95 geweest zijn, toen ik langs Columbus richting Tower Records slenterde. Kwestie van de CD collectie wat uit te breiden. Er was daar een groepje aan het spelen ter voorstelling van hun nieuwe CD "University". Ze speelden net "Counting Backwards" toen ik binnenkwam. Weliswaar niet uit die CD, maar toch punt van herkenning. Na "Bright Yellow Gun" had ik de CD in de hand... Helemaal overtuigen deed die niet, maar er staan mooie nummers op.
Kristin Hersh's solowerk leek me even wisselvallig en haar passage op Cactus, daags na het overlijden van Mark Sandman was verre van memorabel.
Toch keek uit naar wat de herboren groep ging brengen in de Handelsbeurs. Het werd een ontspannend & leuk avondje. Weinig bekende nummers (voor mij toch, BYG al na 25 minuten), maar alles op de typische leest van Throwing Muses, stevig tempowerk, soms abrupt afgebroken, soms overgaand in andere ritmes.. 't deed me veelal denken aan wilde mustangs die over de prairie draafden.
"Devil's Roof" uit de EP's Season Sessions sprong er voor mij wat uit, of was het gewoon't thema :)
Aanstekelijk was ook die fan, die compleet loos ging. Springen, zwaaien, zich duidelijk amuserend en opgaand in het optreden. Vooral tijdens de rustigere nummers eigenlijk. 't zorgde voor heel wat lachende gezichten.
Newtown, 't voorprogramma mocht er ook wel wezen. Nerds met houthakkershemden met leuke gitaartjes enkel de zang viel me wat tegen.
Kristin Hersh's solowerk leek me even wisselvallig en haar passage op Cactus, daags na het overlijden van Mark Sandman was verre van memorabel.
Toch keek uit naar wat de herboren groep ging brengen in de Handelsbeurs. Het werd een ontspannend & leuk avondje. Weinig bekende nummers (voor mij toch, BYG al na 25 minuten), maar alles op de typische leest van Throwing Muses, stevig tempowerk, soms abrupt afgebroken, soms overgaand in andere ritmes.. 't deed me veelal denken aan wilde mustangs die over de prairie draafden.
"Devil's Roof" uit de EP's Season Sessions sprong er voor mij wat uit, of was het gewoon't thema :)
Aanstekelijk was ook die fan, die compleet loos ging. Springen, zwaaien, zich duidelijk amuserend en opgaand in het optreden. Vooral tijdens de rustigere nummers eigenlijk. 't zorgde voor heel wat lachende gezichten.
Newtown, 't voorprogramma mocht er ook wel wezen. Nerds met houthakkershemden met leuke gitaartjes enkel de zang viel me wat tegen.
The Craic was Ninety
in Antwerp. Nee hij heeft het niet gespeeld. Wel een volle 2 uur aan andere parels. Beginnend met "Ordinary Man", "Ride On" al ook al vroeg in de set en zo ging het maar verder....
Christy Moore dus, ierse god, in superform. Niet teveel verhaaltjes, enkel een paar grappige opmerkingen tussendoor, maar vooral met prachtige muziek. Rustig gebracht met klare stem, terwijl partner in crime Declan Sinnot de tierlantijntjes mocht verzorgen en het basis gitaarspel van Christy Moore aanvullen en verfraaien met wat rifjes en solo's. Prachtig hoe die 2 elkaar aanvoelen (en even overleggen over het volgende lied).
Bij "Pair of Brown Eyes" vertelde hij dat tijdens één van zijn Dranouter doortochten een kind geboren was. Tijdens het nummer verloor hij dan zijn tekst... "I was thinking, how old would this child be, what would it do, ... I shouldn't do this while singing"
't zijn ook nooit zomaar liedjes, maar songs "met een verhaal". Aanklachten tegen onrecht, door de kerk, door de regering, door oorlog, door de rijken. Songs over de "Magdalene Laundries", "Little Musgrave" over het misbruik door de landeigenaars, "No Time for Love" over politionele praktijken en "City of Chicago" over geëmigreerden en heimwee naar the emerald isle.
Serieuse onderwerpen, maar dat stoort niet. In de ietwat kale Roma kwamen die aangrijpende songs super tot hun recht. Ook de tradional "Black is the Colour" kreeg er een kippevel versie (veel minder gepolijst dan de versie die zijn broer meestal brengt).
De reguliere set werd afgesloten met het zotte "Lisdoonvarna".
Leuk was ook nog dat tijdens de bissen hij een nieuw nummer bracht over een gebroken Haiti. Gaat Olivier, die met mij mee was, woensdag wel niet daar een maandje ontwikkelingshelpen zeker....
Hands down, gig of the year!
Ik vond hierna in mijn collectie in de auto, geen passende CD en ben dan maar in stilte naar huis gereden. Had geen zin om andere dingen te horen.
Voor de herkansers: vrijdag in den AB.
Christy Moore dus, ierse god, in superform. Niet teveel verhaaltjes, enkel een paar grappige opmerkingen tussendoor, maar vooral met prachtige muziek. Rustig gebracht met klare stem, terwijl partner in crime Declan Sinnot de tierlantijntjes mocht verzorgen en het basis gitaarspel van Christy Moore aanvullen en verfraaien met wat rifjes en solo's. Prachtig hoe die 2 elkaar aanvoelen (en even overleggen over het volgende lied).
Bij "Pair of Brown Eyes" vertelde hij dat tijdens één van zijn Dranouter doortochten een kind geboren was. Tijdens het nummer verloor hij dan zijn tekst... "I was thinking, how old would this child be, what would it do, ... I shouldn't do this while singing"
't zijn ook nooit zomaar liedjes, maar songs "met een verhaal". Aanklachten tegen onrecht, door de kerk, door de regering, door oorlog, door de rijken. Songs over de "Magdalene Laundries", "Little Musgrave" over het misbruik door de landeigenaars, "No Time for Love" over politionele praktijken en "City of Chicago" over geëmigreerden en heimwee naar the emerald isle.
Serieuse onderwerpen, maar dat stoort niet. In de ietwat kale Roma kwamen die aangrijpende songs super tot hun recht. Ook de tradional "Black is the Colour" kreeg er een kippevel versie (veel minder gepolijst dan de versie die zijn broer meestal brengt).
De reguliere set werd afgesloten met het zotte "Lisdoonvarna".
Leuk was ook nog dat tijdens de bissen hij een nieuw nummer bracht over een gebroken Haiti. Gaat Olivier, die met mij mee was, woensdag wel niet daar een maandje ontwikkelingshelpen zeker....
Hands down, gig of the year!
Ik vond hierna in mijn collectie in de auto, geen passende CD en ben dan maar in stilte naar huis gereden. Had geen zin om andere dingen te horen.
Voor de herkansers: vrijdag in den AB.
Vakantie !
Ik ben toch wel een beetje geïnteresseerd in reizen, laat ons zeggen. Om een of andere reden ben ik ook geabonneerd op de nieuwsbrief van Thomas Cook.
Daarin hebben ze deze week een item met de leukste bestemmingen voor november. Bijdehand als ze zijn, is er meteen ook een handige zoekoptie naar wat ze daar aanbieden.
Bahama's klinkt leuk: aanbod noppes, Barbados klinkt exotisch: aanbod nada, Cook Island (home of TC?): waarom zouden we je daar heen brengen?, Costa Rica dan maar? nope. Canarische eilanden, ah ha, daar wel....
Big Fail gasten !
Daarin hebben ze deze week een item met de leukste bestemmingen voor november. Bijdehand als ze zijn, is er meteen ook een handige zoekoptie naar wat ze daar aanbieden.
Bahama's klinkt leuk: aanbod noppes, Barbados klinkt exotisch: aanbod nada, Cook Island (home of TC?): waarom zouden we je daar heen brengen?, Costa Rica dan maar? nope. Canarische eilanden, ah ha, daar wel....
Big Fail gasten !
KK
Vorige week was het dus kleinkunstfestival, maar ik was niet echt onder de indruk van wat ik gezien/gehoord heb. Willem heb ik gemist wegens nog onderweg en de lekkere hapjes bij La Passion Interdite. Armand vond ik te min, Walter De Buck zijn gentse versie van "de ploate" van Lucy Loes was weinig indrukwekkend. Fleur Hendrickx was redelijk, maar die hollandse tongval stoorde... Omer was duidelijk de beste van de dag.
Abonneren op:
Posts (Atom)