Dag9: Road to Tongariro NP

Relatief rustig dagje vandaag. Eerst naar Acacia Bay net ten noorden van Taupo. Daar een eenzame steiger gevonden, in de zon (!) en me daar geïnstalleerd terwijl ik een nieuw boek begon op de Kindle. Enkel gestoord door voorbij kwakende eendjes. Zalig anderhalf uurtje!

Daarna terug de andere kant op naar Turangi en daar de Tongariro River Trail gevolgd. Zo’n 15 km langs de rivier. Nuja, je hoort de rivier maar je ziet hem niet. Tussen het pad en de rivier staan genoeg bremstruiken, bomen en andere ponga’s. Een heel stuk van het pad loopt zowat langs een weg waarlangs precies enkels trucks rijden met het nodige kabaal erbij. Hier en daar kan je de fly-fishers zien (als je van het pad afwijkt en wat afdaalt doorheen het groen. Thuis had ik dit misschien wel een mooie groene wandeling gevonden, maar hier lagen mijn verwachtingen anders.

Daarna verder gereden naar Tongariro NP om er morgen de Tongariro Alpine Crossing te wandelen.

Dag8: Road to Lake Taupo

Het hangt al een paar dagen in de lucht, maar vandaag is het echt zover: regen, buien en nattigheid die uit lucht valt.... Wat doet een mens dan: naar Waiotapu gaan!  Daar beginnen ze de dag met het ietwat kunstmatig activeren van een geiser door er een zeepsopachtig iets in te kieperen en een vijftal minuten spuit er dan water uit dat gat meters hoog de lucht in. Het grappige is dan dat het de helft van de aanwezigen het na minder dan een minuut van de eruptie aftrapt terwijl dit zeker nog een kwartier verder gaat.

Het andere deel van het park is ook best leuk wandelen ware het niet dat het nogal druk is met indiers, chinezen en andere europeanen. En het regent. Met bakken.  Maar dat toont dan weer mooi hoe alles vanuit verschillende warmtebronnen en poelen langs plateau’tjes naar een verder gelegen meer stroomt.  Champagne Pool, Thunder Crater, Artist’s Palette, allemaal via de Primrose Terraces en Frying Pan Flat naar Lake Ngakoro, geurend naar zwavel en andere dampen.  Tenslotte is er nog “Devil’s Bath” een gifgele poel, mooi in contrast met die blauwe van gister.

Na nog wat vergeefs op droogte gewacht te hebben, rijd ik maar verder richtng Lake Taupo. Net ervoor is er nog een heel eenvoudig thermisch parkje “Craters of the Moon”.  Mooi in zijn eenvoud, een paar kraters, veel  struikgewas en veel stoom die van overal komt. Oja, het regende niet meer!

Aan de andere kant van de straat waren de Huka Falls. Wat een feest voor het oog. De kracht van de stroom, hoever het water in het bassin gespuid werd van toch maar geringe hoogte en die kleur... Machig & Prachtig!

Prachtig was ook het idee dat ik had toen ik langs het meer reed en de bergen aan de andere kant in de wolken zag.... 

Nog wa foto'kes

Dag7: Rotorua

’t was traag op gang komen vandaag in deze stad van Maori’s en thermische bronnen, zwaveldampen en andere geysers. Uiteindelijk toch naar zo’n Maori dorp getrokken: Whakarewarea village tours. Leek me iets authentieker dan die andere omdat ze daar nog echt wonen. Op een gebied met thermische activiteit, waardoor ze eigenlijk almaar meer op een heuvel gedwongen worden. Hun leefgebied wordt kleiner doordat de ondergrond in beweging en onstabiel is. Ze koken, wassen, etc  in die warm waterbronnen. Maar ik bleef toch beetje op mijn honger zitten.

Na de lunch dan maar wat verder naar het Waimangu Volcanic Valley. Daar werd mooi het verhaal gedaan van wat er allemaal gebeurd is  de laatste 150j en waarom het gebied is zoals het is met de verschillende kraters en poelen, terwijl je een wandeling maakt van de heuvel in de vallei. Interessant en voor al zeer mooi.

Tenslotte nog uurtje rondgedwaald in de Redwoords. ’t Zijn kauri’s maar toch ook indrukwekkende bomen!

Dag6: Road to Rotorua

De nachtwandeling had me zin gegeven om voor mijn lange rit nog eens door het woud te lopen. In alle vroegte, eenzaammheid en rust heb ik het rondje nog eens geslenterd, genietend van de afwisseling van kauris, varens, en ander moois.

Nog een korte pistop bij de Kai Iwi Lakes, 3 meertjes in elkaars buurt met weer verschillende tinten grijs en blauw en dan de lange weg naar Rotorua. 

Eerst langs de bekende landschappen met de groene heuvelkopjes, dan de snelweg op om door Auckland te geraken, om dan door groene vlaktes te rijden met kaarsrechte wegen tientallen kilometers lang. Om een uiteindelijk in een thermisch badje op de camping te belanden en wat later de All Blacks te zien verliezen tegen de Wallabies. Helaas en Helaas op de tv, niet live.

Dag5: Road to Trounson Kauri Park

Er zijn zo van die dagen. Slecht geslapen, blijven twijfelen welke route ik zou volgen... Uiteindelijk geopteerd om de kust verder te volgen en niet te dwarsen. ’t Is al zo mooi geweest onderweg J  Ferry op, even piepen bij de Haruru Waterfalls en hopla, on the road... waar eerste anderhalf uur niks te beleven of zien viel.  Pas in de buurt van Kaeo begon het landschap terug wat ge golven en waren de wilde weidse panorama’s weer van de partij. 

De scenic route via Matauro Bay bracht een paar mooi zichten op de baai. Maar de alom tegenwoordige grijze wolken drukten de sfeer. Verder sjezen maar. Bij Waipapakauri even piepen op het “90 Mile Beach” om dan zuidwaarts te draaien en langs de oostkust af te zakken, even wat petrol tanken ipv diesel, tank laten leeglopen met het mannetje van de bijhorende garage, terug vullen met diesel en verder sjezen maar. 

Een boer zijn koeien wat helpen opjagen terwijl die van wei veranderen door er gewoon achteraan te rijden. Tussen Herikino & Rawene was het weer slingeren rond de heuvels en “The owls are not what they seem” kwam meermaals in mij op.  

Opmerkelijk veel roadkill ook, dan wel van iets kleiner formaat dan die koeien: eekhoorns, fretten (?), ratten, ....

In Rawene nogmaals een ferry op en dan was de eindbestemming in zicht:  Waipoua forrest. Bossen met hier en daar eeuwenoude kauribomen. Metershoog, metersbreed en heilig voor de Moari’s.  Trounson lag “net” naast Waipoua. “Net” zijnde een klein uurtje rijden. Daar dan een nachtelijke wandeling op zoek achter die Kiwi-vogel. Regelmatig gehoord, maar enkel een glimps van gezien.

Dag4: Bay of Islands & Waitangi Treaty Grounds

Excursiedag: in de voormiddag met de catamaran onder een stralend zonnetje langsheen de eilandjes in de baai met hier en daar een geschiedkundig vertelsel met als hoogtepunt een rots met een gat in waarheen we niet konden varen omdat de zee toch net iets te ruw was.  Er waren ook 2 zeehondjes aan’t rondkruipen op de nabijgelegen rots.  ’t Klinkt wat pejoratief, maar de omgeving was zeer mooi, die glinsterende zee, de strandjes, het groen... Op de terugweg kregen we nog het gezelschap van een 20-tal dolfijnen. Duikelend, meezwemmend aan de boeg en achterste van de boot. Hier en daar een jumpke over golven. .. genieten dus.

Na de middag wat meer van die historisch relevante dingen op de plaats waar het allemaal begon voor de Maori & Europeanen. Leuk museum die het verhaal van de 2 kanten verteld en dan laat samen komen. Er was nog een gidsenrondleiding waarin ongeveer hetzelfde verteld werd en tenslotte nog een “cultural performance”.  En raad eens wie de “chief” van de bezoekers mocht spelen....

Dag3: Road to Russel

Tijd om verder te trekken richting “Bay of Isles”. Plan is de scenic route te nemen naar Russel en vandaaruit dan mijn excursies te doen te komende dagen. Lekker verder sjezend in noordelijke richting komt ik opeens de Kawiti Glow Worm Caves tegen. Een grot van 200m met... gloeiwormen. Leuk om eens doorheen te lopen en toch wel prachtig hoe de natuur in elkaar zit met die draadjes en lichtjes, 3-daagse vliegen en poppen en hoe het allemaal toch maar mooi werkt.  Google maar ;)

Dat betekende wel dat ik mijn afslag gemist had, dus maar terug in de richting van waar ik gekomen was. De afslag stond niet aangeduid als me verteld was, vandaar dus... Eerste pitstop in The Gallery & Café Helena Bay Hill met pracht zicht op de vallei tot aan de baai, ook bij de kunstwerken zaten leuke dingen, zoals een bronzen sculptuur en een “glow in the dark”spiraal met ballen... ofzo.

2^de pitstop was Whangaruru, een hoop zomerhuisjes langs een prachtige baai. Geen kat te zien. Wel waadvogels (de alomtegenwoordige ‘variable oyster catcher’ ) en ... een school dolfijnen die zich blijkbaar aan het amuseren waren. Er kon zelfs een salto van af!!

Verder langs mooie baaien tot in Russel. Een leuk stadje aan de top van een schiereilandje. Wat bootjes, wat campings en vakantiehuisjes. Knusjes allemaal.  Ik had ondertussen RRR verwittigd dat het lampje het niet deed in de keuken/living/slaapkamer van mijn rijdend huis.  Na wat heen en weer gebel mocht ik dank zij de camping uitbater nog even langsgaan bij ene James die dat soort dingen fixed. 20 minuten werk (zowat alle connecties zaten los) en 1u later ben ik daar weggeraakt na nog wat babbels en biertjes. “Time for me to knock off” zoals hij zei.

Dag2: Whangarei Falls & Heads

Na het lange stilzitten, vandaag een actiedagje!

In de voormiddag langsheen de rivier en door wat parkjes (met prachtige Kauri bomen) tot aan de mooie watervallen en terug. Een relatief vlakke 3u.

Dan toch naar maar die nijdige klim naar de uitzichtpunt. Iets meer dan een uur op en af.

Verder dan het ritje met de road runner doorheen het alweer prachtig golvende landschap, geflankeerd door een zee in 50-tinten blauw, tot aan het einde van Ocean Road, even het strand op en dan de klim van Bream Head. Paar 100 meter op en af (hoogte) en geen meter vlak.  Wortels, trappen, dichte varens, nog wat trapjes, een modderpartij, vele rotsen.... Ik had weer het gevoel in een zwembadje gelegen te hebben  J  Weinig panorama’s maar een leuke pittige wandeling!

Dag1: Auckland – Whangarei

Fris man toegekomen in Auckland en maar “meteen” verder getrokken. Camper oppikken, even door Auckland centrum tuffen, maar ik had meer zin in natuur dan stad, dus maar noordwaarts getrokken langs de 1 naar het noorden. Hier en daar wat afslaan wegens “twin shore scenic discoveries” maar vooral genieten van het rollende groene landschap hier. Weidser en meer heuveltjes dan mijn geliefde Ierland, maar dat kan ook wel aan het gebrek aan muurtjes die het zichtveld versperren liggen J

Spectakel van dag was tanken... dat ging vlot. Betalen.... niet eigenlijk. ING VISA en MAESTRO werden geannulleerd. De cash automaat in de winkel gaf ook niks...  lichte vorm van paniek ...  ik kreeg een “wegrijdbon” die ik dan binnen de week op een andere plaats kan betalen.  I NG dan maar via facebook gecontacteerd (ze raden het zelf aan op hun site!) De electronische hulp van Marie heb ik maar genegeerd, daarna kwam een echte persoon (dat zei die toch) op de chat met wat relevante vragen. Volgt een telefoontje om 3u30, midden in de nacht, maar hey, ik was net even wakker. En nog een finale chat nog wat later waaruit bleek dat ze toch technische storingen gehad hadden (telefonisch hadden ze die niet gehad) en of ik toch maar eens kon gaan proberen.

(vandaag gedaan en hoera, tanken en betalen en bankautomaat lukt!)

My Crib

 

Deze very low budget campervan is mijn thuis en vooral bed gedurende de komende weken. Het losstaand chemisch toilet schuift nogal wat tijdens het rijden, maar blijft gesloten. Mijn jetlag heb ik alleszins goed verslapen.  

Actie!

Terug wat actie op de blog omdat er terug wat actie in het leven zit. Niet dat er geen actie was, maar ter gelegenheid van mijn trip naar Kiwi & OZ, ga ik proberen hier terug wat leven in de brouwerij te steken.

Verder ongezien: zowat 28u voor mijn vertrek ben ik zowat klaar met inpakken... meestal is dat dichter bij 28 minuten ;)

tot travels!

Let's all go to the bar

Het was het derde nummer dat ze speelden. Net na The Strokes "Is This It" en net voor Buddy Hollies "Oh Boy" of was het andersom. En eigenlijk had ik gewoon zin om het dan al te doen. De heren amuseerden zich, 't meerendeel van't publiek ook, maar ik bleef op mijn honger zitten. Ze klonken me iets teveel als een veredeld balorkest, zeker als ze de cheesy orgeldeuntjes bovenhaalden. 't bleef leuk hen in actie te zien, maar het oor ..... La Bamba als afsluiter vatte het dan ook mooi samen. Hun knipoog was niet aan mij besteed.

Een Samantha Crain mocht openen. Prachtige stem, maar de songs bleven jammergenoeg achterwege.

Lijstjes 2013

Een ideale blogpost nummer 666

Het platenwerk:

• Eels: Wonderful Glorious
• Fabrice Alleman: Obviously
• Jack Johnson: From Here To Now To You
• Josh Rouse: The Happiness Waltz
• Flying Horseman: City Same City
• Lee Ranaldo: Between The Times & Tides
• Pearl Jam: Lightning Bolt
• Tanya Donelly: Swan Song Series
• Trixie Whitley: Fourth Corner
• Villagers: Awayland

Ook nog

• Steve Earle: The Low Highway
• The Cult: Electric
• God is an Astronaut: Origins
• Lou Doillon: Places
• New Model Army: Between Dog & Wolf
• 65daysofstatic: wild light

Late ontdekkingen:

• Band of Skulls: Baby Darling Doll Face Honey  & Sweet Sour
• Strand of Oaks: Leave Ruin
• Andy Burrows: Company

Da Gigs:

• Eels Olympia
• Glenn Hansard Zwerver
• Josh Rouse Arenberg
• Villagers Handelsbeurs
• John Cale Vooruit
• Pixies AB
• Trixie Whitley Handelsbeurs
• Stiff Little Fingers 4AD
• Damien Rice Lokeren
• Steve Wynn DD12

Herfst

Tijd om even uit mijn winterslaap te komen kort overzichtje te geven van de herfstelijke activiteiten:

• September Jazz @ Bilkske waar vooral De Beren Gieren een fantastische indruk lieten, Wallace Roney Group bekoorde en Bruut verveelde. Dit was de laatste in open lucht
• De eerste in zaal was De Idioot van Lazarus. Een stuk waar (alweer) de nodige verwarring ontstond doordat de verschillende personages door dezelfde acteur gespeeld werden, Ryszard Turbiasz onverstaanbaar was. Maar .... Koen De Graeve was redelijk onweerstaanbaar. Een stuk met hoogtes en laagtes en één van de laagstes was toch wel het totaal niet functionele naakt van Charlotte Vandermeersch ergens achteraan het podium. Vooraan die handel !
• Een brugsche avond met een matig Transcoder en 2 klasses hoger, een subliem Cowboys & Aliens. Eerste maal dat ik ze zag, en WAW ! Hard, stevig en rockend. Meer moest het niet zijn.
• Noissettes verveelden nogal in't MAZ, 't kan ook aan mijn gelegen hebben. Ik was niet echt in form die maandagavond. 
• Hoogtepunt van het najaar: Pixies in AB : Stevige start, klein dipje, kolkende massa, lekkere rock ! (geen Debaser, maar dat gaf niet eens)
• Er was de documentaire 'Thank God It's Friday" van Jan Beddegenoodts in De Werf. Pakkend verhaal over 2 naast elkaar gelegen dorpen (joods/palesteins) en hun problemen en hoe ze elkaar zien. Anderzijds, is er me weinig nieuws verteld.
• Sacri Cuori mocht open voor Mark Eitzel en deed dat op een zeer aangename wijze in de foyer van't MAZ. Mark Eitzel zelf werkte op mijn zenuwen.
• "Man in de mist" met Mark Verstraete (Toneelhuis) had eerder iets van een eindwerk van de 2 saxofonisten dan een interessante theatervoorstelling.
• Wouter Deprez daarentegen zorgde voor een hilarische avond in De Zwerver. 'tiwatati, nog altijd iets sappiger om in't westvlaams zijn afrikaanse verhalen te horen dan in dat gekuiste koeterwaals :)
• Een aangenaam reisje door Sri Lanka
• Lloyd Cole verzorgde solo met 28 nummers een mooie avond in de Herbakker in Eeklo. Stuk voor stuk leuke liedjes, tekstueel grappig en toch iets te monotoon doorheen de avond. Beginnend en eindigend over Amsterdam, een mooi Chelsea Hotel, herwerkte krakers. Mij is vooral 'Music In A Foreign Language' bijgebleven. 
• De film op dag van de vrijwilliger: Quartet. onschuldig, ongeloofwaardig vertier met gepensionneerde musici & klassieke zangers.
• Er was ook nog Marble Sounds in de Schaduw in Ardooie. Aangename, voortkabbelende nummers met hier & daar een uitschieter en zich bijna verontschuldigend voor hun hitjes.

Tijd om terug te winterslapen.