Valencia
Amper toegekomen in Valencia, op een paar 100m van mijn hotel in Valencia, word ik al herinnerd aan mijn thuisstad....
De eerste sneeuw
Gisteravond rond 17h, toen ik me klaar maakte om richting antwerpen te trekken, viel de eerste sneeuw. Het was direct weer weg, maar het was er. Eind januari, de eerste koude.
Gisternacht dan thuis gekomen, en op de auto's in de straat lag een klein laagje wit, iets meer dan een vrieslaagje.
Vanochtend dan de grote verrassing, een zalig wit tapijt(je).
met dank aan Jan De Wilde en Lieven Tavernier.
EERSTE SNEEW
Ik werd heel langzaam wakker, ik wreef m'n ogen uit
Ik werd heel langzaam wakker, ik wreef m'n ogen uit
Ik kon het niet geloven, maar voor de vensterruit
Viel zacht naar beneden, de eerste sneeuw
M'n mama kwam naar boven, 't is tijd om op te staan
M'n mama kwam naar boven, kom trek je kleren aan
Mama, lieve mama, kijk eens naar benee
Ga je met me mee, in de eerste sneeuw
Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken
'k Wou dat dit kon blijven duren, dat het nooit meer zou stoppen
'k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw
'k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw
Waar is m'n wollen muts nu, waar is m'n dikke sjaal
Waar is m'n wollen muts nu, waar is m'n dikke sjaal
En ergens in de kelder ligt toch nog die slee
Papa moet me duwen door de eerste sneeuw
Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken
'k Wou dat dit kon blijven duren, dat het nooit meer zou stoppen
'k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw
'k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw
Nu twintig jaren later, heb ik geen zin om op te staan
Nu twintig jaren later, kijk ik weer uit het raam
M'n mama zal niet komen, m'n mama is lang dood
Ze ligt al lang beneden, in de eerste sneeuw
Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken
'k Wou dat dit kon blijven duren, dat het nooit meer zou stoppen
'k Voel me zo alleen in de eerste sneeuw
'k Voel me zo alleen in de eerste sneeuw
In de eerste sneeuw
In de eerste sneeuw
In de eerste sneeuw
In de eerste sneeuw
Gisternacht dan thuis gekomen, en op de auto's in de straat lag een klein laagje wit, iets meer dan een vrieslaagje.
Vanochtend dan de grote verrassing, een zalig wit tapijt(je).
met dank aan Jan De Wilde en Lieven Tavernier.
EERSTE SNEEW
Ik werd heel langzaam wakker, ik wreef m'n ogen uit
Ik werd heel langzaam wakker, ik wreef m'n ogen uit
Ik kon het niet geloven, maar voor de vensterruit
Viel zacht naar beneden, de eerste sneeuw
M'n mama kwam naar boven, 't is tijd om op te staan
M'n mama kwam naar boven, kom trek je kleren aan
Mama, lieve mama, kijk eens naar benee
Ga je met me mee, in de eerste sneeuw
Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken
'k Wou dat dit kon blijven duren, dat het nooit meer zou stoppen
'k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw
'k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw
Waar is m'n wollen muts nu, waar is m'n dikke sjaal
Waar is m'n wollen muts nu, waar is m'n dikke sjaal
En ergens in de kelder ligt toch nog die slee
Papa moet me duwen door de eerste sneeuw
Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken
'k Wou dat dit kon blijven duren, dat het nooit meer zou stoppen
'k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw
'k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw
Nu twintig jaren later, heb ik geen zin om op te staan
Nu twintig jaren later, kijk ik weer uit het raam
M'n mama zal niet komen, m'n mama is lang dood
Ze ligt al lang beneden, in de eerste sneeuw
Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken
'k Wou dat dit kon blijven duren, dat het nooit meer zou stoppen
'k Voel me zo alleen in de eerste sneeuw
'k Voel me zo alleen in de eerste sneeuw
In de eerste sneeuw
In de eerste sneeuw
In de eerste sneeuw
In de eerste sneeuw
Prenup
wat rondklikken op my space en wat komt ne mens tegen: HotHouse Flowers meets The Pogues. Fiachna en Dave uit HHF en Pogue Cait werken samen onder de naam prenup. HHF is een band geweest die ik altijd (live) heb weten te apprecieren, om niet te zeggen dat sommige van mijn betere bootlegs van hen zijn. Ook aan hun samenwerking met Michelle Shocked heb ik heel goede herinneringen: een fantastische optreden op het cactusfestival en een sublieme avond in het Olympia Theatre in Dublin. The Pogues heb ik nooit gezien. Een keer moesten ze spelen op Polderrock in Oudenburg (87? 88?) samen met The Jesus and Mary Chain, maar die zegden beiden af (rampzalig genoeg volgenden ook the smithereens maar dat voorbeeld, gelukkig waren de vervangers Disneyland After Dark, The Mission en Sonic Youth hun vervangers). Daarna niet echt meer de kans gehad om The Pogues te zien, Shane McGowan stond nog es op Dranouter, hem niet gezien, zijn kat daarentegen...
Het klinkt dan nog verrassend rockend ook, allee, niet folky at all. Een aanrader!
Het klinkt dan nog verrassend rockend ook, allee, niet folky at all. Een aanrader!
Blackbox Revelation & Julie's Haircut @ Ma/Z
Vorige zondag is het nieuwe concertjaar afgetrapt in de Magdalenazaal: The Blackbox Revelation en Julie's Haircut . Ter ere van deze kick-off waren de optredens zelfs gratis. Dank U Cactus!!
The Blackbox Revelation bracht een stevige set smeuige rock met hun minimale bezetting (drum en gitaar/zang). Een paar covers ook (waaronder "I Wanna Be Your Dog") of gewoon gepikte rifs. Maar geef die jongens de nodige tijd. Vooral de drummer leek me redelijk gedreven en (vooral) inventief.
Julie's Haircut dan. Drummer, 3 gitaren, 2 synths, 1 bassiste (type justine henin)en allerhande knopjes en pedalen. Initieel deed ze me denken aan Sonic Youth ten tijde van "Evol". Na een tijdje bleek dat het er eigenlijk op neer komt dat ze een stukje spelen en dat steeds herhalen afgewisseld met de nodige feedback, electronische geluidjes of andere snufjes (een whiiiiiiiiiiii-geluidje dat luider/stiller gaat naarmate je het verder/dichter bij het licht houdt) of vervormd geschreeuw (de bassiste kan niet zingen maar schreeuwen kan ze als de beste). Snel te vergeten.
Wel de bindtekst van de avond: "Next song is an old song, well, for us at least, it is from our first album, but since you have never heard our music before, everything you hear tonight is new."
The Blackbox Revelation bracht een stevige set smeuige rock met hun minimale bezetting (drum en gitaar/zang). Een paar covers ook (waaronder "I Wanna Be Your Dog") of gewoon gepikte rifs. Maar geef die jongens de nodige tijd. Vooral de drummer leek me redelijk gedreven en (vooral) inventief.
Julie's Haircut dan. Drummer, 3 gitaren, 2 synths, 1 bassiste (type justine henin)en allerhande knopjes en pedalen. Initieel deed ze me denken aan Sonic Youth ten tijde van "Evol". Na een tijdje bleek dat het er eigenlijk op neer komt dat ze een stukje spelen en dat steeds herhalen afgewisseld met de nodige feedback, electronische geluidjes of andere snufjes (een whiiiiiiiiiiii-geluidje dat luider/stiller gaat naarmate je het verder/dichter bij het licht houdt) of vervormd geschreeuw (de bassiste kan niet zingen maar schreeuwen kan ze als de beste). Snel te vergeten.
Wel de bindtekst van de avond: "Next song is an old song, well, for us at least, it is from our first album, but since you have never heard our music before, everything you hear tonight is new."
Stoppen met roken
tis al wel wa geweten dat ik ni echt ne voorstander van roken ben en de rokersban in restaurants toejuich.
Maar met dit kan het natuurlijk nu helemaal niet meer fout gaan. De naam alleen al :)
Maar met dit kan het natuurlijk nu helemaal niet meer fout gaan. De naam alleen al :)
PoesPoesPoes
nog e kwiske... welk soort kat zou ik zijn????????
Jij bent de actieveling. je houdt van spelen en avonturen beleven. Een aai of een knuffel mag wel. maar niet te lang. je hebt een stoer imago om te verdedigen.
Jij bent de actieveling. je houdt van spelen en avonturen beleven. Een aai of een knuffel mag wel. maar niet te lang. je hebt een stoer imago om te verdedigen.
Tarot
Wie ben ik? Wel volgens dees testje, den duivel ...
You are The Devil
Materiality. Material Force. Material temptation; sometimes obsession
The Devil is often a great card for business success; hard work and ambition.
Perhaps the most misunderstood of all the major arcana, the Devil is not really "Satan" at all, but Pan the half-goat nature god and/or Dionysius. These are gods of pleasure and abandon, of wild behavior and unbridled desires. This is a card about ambitions; it is also synonymous with temptation and addiction. On the flip side, however, the card can be a warning to someone who is too restrained, someone who never allows themselves to get passionate or messy or wild - or ambitious. This, too, is a form of enslavement. As a person, the Devil can stand for a man of money or erotic power, aggressive, controlling, or just persuasive. This is not to say a bad man, but certainly a powerful man who is hard to resist. The important thing is to remember that any chain is freely worn. In most cases, you are enslaved only because you allow it.
What Tarot Card are You?
Take the Test to Find Out.
Dranouter
's Woensdags mijn eerste "volley"-training gehad: bosloop, basketbal, ... en meteen al de nodig averij opgelopen... omvergelopen geweest tijdens nen "fast-break" bij het basketballen: knie opengehaald... Wat meteen al de vrees bracht dat die het hele weekend ging opengaan met de nodige sullige bezoekjes aan het rode kruis met een bloedende knie zoals een paar jaar geleden. Voordeel, Kathleen, Anja en de rest hebben er nog altijd een leuk verhaal aan.
's Donderdags bleek alles met die knie nogal mee te vallen. 's avonds kwamen de volley-vriendjes en vriendinnetjes dan langs om naar de Q-music greatest hits show op het zand te gaan. Een redelijke Udo met een onhoorbare Sandrine (micro test 1, 2 ni goe gedaan, maar ze zag er bekoorlijk uit), een enthousiaste,zichtbaar ouder geworden Martin Frye (die van abc voor de jongeren onder ons: look of love en dergelijke oude pareltjes), een strontvervelende Mark King met belachlijke lichtgevende gitaar en een al even vervelende sister sledge later, kon ik al mankend naar huis. pijnlijk rechtervoetje :(
's Vrijdags ni veel beterschap, toch maar de wagen in geladen, naar Flanders Fields gereden, de wagen geparkeerd op de officiele parking, alles op mijn duveltje geladen en de afzink naar 't dorp en camping Roos aangevangen... alles ging als maar beter, op het einde voelde ik bijna niks meer. Gezellig tentje zetten en uitrusten met een jupilerke onder de party tent. Even opschuiven om te schuilen voor een schuchtere regenbui en jawel hoor.. daar kwam de fanfare van dranouter al aangetoeterd om het festival officieel te openen. Terwijl we op de rest van het gezelschap aan het wachten waren konden we al "reve du Rai" horen spelen in de Kayam. Blijkbaar was het een soort covergroepje die zowat de hele 123 soleils hebben gespeeld. Goed gespeeld, moet gezegd, maar verre van origineel natuurlijk. Ed Harcourt werd wat overstemd door Cream & Spices in de Palace, wat meteen de vrees voor een goede nachtrust liet toenemen. De Palace, oftwel "de biertent" staat op ongeveer 50 meter van mijn slaaptentje... Ondertussen bleek ook dat stilzitten geen goede remedie voor mijn enkeltje was. Dan toch maar naar het rode kruis, de zieligaard gaan uithangen. Een zalfke en een windselke later stond ik toch vol goedkeuring te kijken naar de bretoenen van Mandala, alvorens in gezwinde hinkstapsprongetje naar de clubstage te gaan voor een een oncharmante Charming Hostess. Dan maar terug naar beneden alwaar Zap Mama de boel een eerste keer deed ontploffen. Zalige Show (met grote S), Zalige Stem, Zalige Band!! Daarna verder pendelen terug richting club voor een spetterende David Munnelly en zijn vrienden. Ze brachten iets tussen swing jazz en folk in en hadden een superbe, knettergekke violist de boel keer achter keer opzweepte. Alleen spijtig dat hun zanger het ritme wat uit de set haalde door zijn trage nummers. Hoogtepunt 2 was binnen. Tijd om wat te verpozen in de Irish Club Tent, alvorens de laatste 20 minuten mee te pikken van Luka Bloom. Goed, hij stak zo niet meer tegen als 2 jaar geleden in den AB. Dan maar teruggehobbeld naar de Irish Club tent om de dorst nog wat te lessen en wat gezellig te keuvelen met de buren. Tenslotte nog even richting Palace voor les Beautes Vulgaires die wat moeite hadden om het weinige volk, dat niet bij een zagerig Hooverphonic was blijven hangen, mee te krijgen. Ze waren nochtans goed, niet zo prachtig als Leo Parleur vorig jaar. Dj Jak sloot op zijn gebruikelijk manier swingend af. Conclusie van dag 1: rondhuppelen is ni plezant en er zijn er veel niet gaan trainen gezien het aantal volleyballers/sters dat ik tegen het lijf ben gelopen.... Slapen meevalt als je moe genoeg bent.
's Zaterdags deden de leffingse jongeren alle moeite van de wereld om ons rond 8u te wekken. Gelukkig traden de juffen Anja en Tine streng op en verdwenen ze vlot naar hun tentjes. Een uur of 3 later konden we dan wel min of meer uitgeslapen beginnen aan ons "ochtend"ritueel. Koffiezetten, brood gaan halen en Tine die voor iedereen een boterham naar keuze (beperkt tot kaas en choco) smeert. Afruimen, afwassen en aperitieven (gelukkig hadden we gilles bij om achter koude pinten te gaan) terwijl we de gebeurtenissen van de voorbije avond en ochtend bespraken, lachen met de jongeling die ons 's ochtends had proberen te wekken en nu zelf wat verder zijn maag aan het ledigen was terwijl zijn vriendinnetje geduldig 2 meter verder zat te kijken met een fles water voor het geval dat nuttig kon zijn. Ondertussen was ook Tjane aan hun prachtige set begonnen in de Palace. Allee, zo klonk het toch. Gezien het zalve en windselke hun werk hebben gedaan, toch nog maar es langs geweest bij mijn nieuwe vrienden van het rode kruis om daarna terug het vernieuwde terrein te verkennen. Het bevalt me wel. De afstanden tussen de tenten zijn een stuk kleiner geworden, maar storen doet het niet (en die storende douwe egberts is weg) doordat de boxen van elkaar weg zijn gericht. De beperkte zompigheid van vrijdag werd opgevangen met stro, de "grande bouffe" ofte eethoek is een goede uibreiding met gezellig overdekt middenplein, maar kan niet tippen aan de "Eatstreet" van Couleur Cafe. "Bataclan" was gekke uitbreiding van het kindergebeuren en een aanrader. De randanimaties kregen het hele weekend door veel aandacht en waren ook overal te zien. Gezelligheid troef! Slechter was de piepkleine ingang/uitgang/doorgang naar Circus en Palace constructie rond de koudekotstraat. Te nauw, te ongezelli en kan stukken beter. Ook opvallend afwezig: sanitair in de buurt van de Irish Club Tent... Over het geheel was het nieuwe terrein voor mij toch een goeie zet, maar de kinderzieketes waren er nog. Bernando Sandoval was naar het schijnt zeer te pruimen, of tenminste toch zijn muziek, zelf zat ik dan bij Nuada, aangekondigd als knettergekke bende jonge gasten, maar mij bleven ze, misschien net daardoor te braafjes hun reels en jigs spelen, zeker in vergelijking met David Munnelly, desalniettemin, een aangename set. Lou Rhodes klonk redelijk goed, maar iets te rustig, dus maar richting Irish Club tot Amadou & Mariam het dak eraf bliezen, voor veel te weinig volk, maar sjonge jonge jonge, wat een prachtige set. Iedereen present op zondag op Leffinge Leuren (en op vrijdag en op zaterdag). Daarna wat vrienden en buren tegen het lijf gelopen en vooral bijgepraat. Dj Jelle was onder zijn M'sieur cROCK alter ego wederom fantastisch goe. Na zijn afsluiten dan gelukkig gaan slapen. Conclusie van dag 2: ideaal festival weer: lichtjes overtrokken met opklaringen maar voor droog.
's Zondags werd het zaterdagse ritueel herhaald, zij het iets later, maar ik was "in charge" voor de chocostuutjes. De dansinitiatie voor kinderen klonk ook een stuk minder aangenamer dan Tjane de dag ervoor. Gelukkig scheen het zonnetje en konden we daarvan genieten, alvorens de onverwachte hoogtepunten van het weekend te gaan zien.
Seth Lakeman wordt vergeleken met Richard Thompson en is ook steen en steen goed, een stem die iets meer naar Luka Bloom neigt dan RT, maar zijn songs op 4-snarige gitaar en viool zijn stuk voor stuk zeer de moeite waard en wat een ambiance!!. Een naam om te onthouden!!!! Daarna was het tijd voor Instinkt in de Club tent. Een deense zotte bende die de boel door elkaar gooiden alvorens de boel plat te spelen. Folk as new tradition should be. Daar dan ook mijn nieuwe vriendinneks van de vorige avond tegen het lijf gelopen en dat dan maar gevierd met heerlijke witte Quint. Debout Sur Le Zinc klonk op deze manier goed in oren. Stukje Lambchomp was ook in orde. Daan solo was wat ik er van verwachtte, niks voor mij ("ik ga ne keer iets proberen" gevolgd na 30 sec door "het gaat niet", pakte niet). Dan maar wat verder verzusterd. Van Jamie Cullum heb ik halfuurke gezien, ni slecht, hij is gedreven, origineel, maar not my cup of tea of had ik weer last van het new tradition syndroom? Daarna gezellig in de Irish Club tent wat liedjes gezongen en het "liedjes met meisjesnaam" spelleke gespeeld tot het tijd was om onze laatste bonnekes te verdoen tijdens de battle of the folk tussen Dj Bob & Dj Jak. Leuk, druk en leuk.
Conclusie van dag 3: ook beschonken slaapt met goed.
Conclusie van het weekend: mijn plannen om me eens te laten gaan in de flamenco zijn compleet in duigen gevallen: Rodrigo & Gabriela zegden af. Sandoval speelde samen net Nuada, Antonio Reyes was tijdens de sublieme act van Amadou & Mariam en El Bicho ben ik stomweg vergeten omdat ik elders leut aan het maken was.
's Maandags alles opgeruimd en in de auto gegooid, net voor het begon te regenen. Ook een jarenlange traditie, die maandagse regen. Mag volgend jaar iets later in de middag.
Tot Paulus
's Donderdags bleek alles met die knie nogal mee te vallen. 's avonds kwamen de volley-vriendjes en vriendinnetjes dan langs om naar de Q-music greatest hits show op het zand te gaan. Een redelijke Udo met een onhoorbare Sandrine (micro test 1, 2 ni goe gedaan, maar ze zag er bekoorlijk uit), een enthousiaste,zichtbaar ouder geworden Martin Frye (die van abc voor de jongeren onder ons: look of love en dergelijke oude pareltjes), een strontvervelende Mark King met belachlijke lichtgevende gitaar en een al even vervelende sister sledge later, kon ik al mankend naar huis. pijnlijk rechtervoetje :(
's Vrijdags ni veel beterschap, toch maar de wagen in geladen, naar Flanders Fields gereden, de wagen geparkeerd op de officiele parking, alles op mijn duveltje geladen en de afzink naar 't dorp en camping Roos aangevangen... alles ging als maar beter, op het einde voelde ik bijna niks meer. Gezellig tentje zetten en uitrusten met een jupilerke onder de party tent. Even opschuiven om te schuilen voor een schuchtere regenbui en jawel hoor.. daar kwam de fanfare van dranouter al aangetoeterd om het festival officieel te openen. Terwijl we op de rest van het gezelschap aan het wachten waren konden we al "reve du Rai" horen spelen in de Kayam. Blijkbaar was het een soort covergroepje die zowat de hele 123 soleils hebben gespeeld. Goed gespeeld, moet gezegd, maar verre van origineel natuurlijk. Ed Harcourt werd wat overstemd door Cream & Spices in de Palace, wat meteen de vrees voor een goede nachtrust liet toenemen. De Palace, oftwel "de biertent" staat op ongeveer 50 meter van mijn slaaptentje... Ondertussen bleek ook dat stilzitten geen goede remedie voor mijn enkeltje was. Dan toch maar naar het rode kruis, de zieligaard gaan uithangen. Een zalfke en een windselke later stond ik toch vol goedkeuring te kijken naar de bretoenen van Mandala, alvorens in gezwinde hinkstapsprongetje naar de clubstage te gaan voor een een oncharmante Charming Hostess. Dan maar terug naar beneden alwaar Zap Mama de boel een eerste keer deed ontploffen. Zalige Show (met grote S), Zalige Stem, Zalige Band!! Daarna verder pendelen terug richting club voor een spetterende David Munnelly en zijn vrienden. Ze brachten iets tussen swing jazz en folk in en hadden een superbe, knettergekke violist de boel keer achter keer opzweepte. Alleen spijtig dat hun zanger het ritme wat uit de set haalde door zijn trage nummers. Hoogtepunt 2 was binnen. Tijd om wat te verpozen in de Irish Club Tent, alvorens de laatste 20 minuten mee te pikken van Luka Bloom. Goed, hij stak zo niet meer tegen als 2 jaar geleden in den AB. Dan maar teruggehobbeld naar de Irish Club tent om de dorst nog wat te lessen en wat gezellig te keuvelen met de buren. Tenslotte nog even richting Palace voor les Beautes Vulgaires die wat moeite hadden om het weinige volk, dat niet bij een zagerig Hooverphonic was blijven hangen, mee te krijgen. Ze waren nochtans goed, niet zo prachtig als Leo Parleur vorig jaar. Dj Jak sloot op zijn gebruikelijk manier swingend af. Conclusie van dag 1: rondhuppelen is ni plezant en er zijn er veel niet gaan trainen gezien het aantal volleyballers/sters dat ik tegen het lijf ben gelopen.... Slapen meevalt als je moe genoeg bent.
's Zaterdags deden de leffingse jongeren alle moeite van de wereld om ons rond 8u te wekken. Gelukkig traden de juffen Anja en Tine streng op en verdwenen ze vlot naar hun tentjes. Een uur of 3 later konden we dan wel min of meer uitgeslapen beginnen aan ons "ochtend"ritueel. Koffiezetten, brood gaan halen en Tine die voor iedereen een boterham naar keuze (beperkt tot kaas en choco) smeert. Afruimen, afwassen en aperitieven (gelukkig hadden we gilles bij om achter koude pinten te gaan) terwijl we de gebeurtenissen van de voorbije avond en ochtend bespraken, lachen met de jongeling die ons 's ochtends had proberen te wekken en nu zelf wat verder zijn maag aan het ledigen was terwijl zijn vriendinnetje geduldig 2 meter verder zat te kijken met een fles water voor het geval dat nuttig kon zijn. Ondertussen was ook Tjane aan hun prachtige set begonnen in de Palace. Allee, zo klonk het toch. Gezien het zalve en windselke hun werk hebben gedaan, toch nog maar es langs geweest bij mijn nieuwe vrienden van het rode kruis om daarna terug het vernieuwde terrein te verkennen. Het bevalt me wel. De afstanden tussen de tenten zijn een stuk kleiner geworden, maar storen doet het niet (en die storende douwe egberts is weg) doordat de boxen van elkaar weg zijn gericht. De beperkte zompigheid van vrijdag werd opgevangen met stro, de "grande bouffe" ofte eethoek is een goede uibreiding met gezellig overdekt middenplein, maar kan niet tippen aan de "Eatstreet" van Couleur Cafe. "Bataclan" was gekke uitbreiding van het kindergebeuren en een aanrader. De randanimaties kregen het hele weekend door veel aandacht en waren ook overal te zien. Gezelligheid troef! Slechter was de piepkleine ingang/uitgang/doorgang naar Circus en Palace constructie rond de koudekotstraat. Te nauw, te ongezelli en kan stukken beter. Ook opvallend afwezig: sanitair in de buurt van de Irish Club Tent... Over het geheel was het nieuwe terrein voor mij toch een goeie zet, maar de kinderzieketes waren er nog. Bernando Sandoval was naar het schijnt zeer te pruimen, of tenminste toch zijn muziek, zelf zat ik dan bij Nuada, aangekondigd als knettergekke bende jonge gasten, maar mij bleven ze, misschien net daardoor te braafjes hun reels en jigs spelen, zeker in vergelijking met David Munnelly, desalniettemin, een aangename set. Lou Rhodes klonk redelijk goed, maar iets te rustig, dus maar richting Irish Club tot Amadou & Mariam het dak eraf bliezen, voor veel te weinig volk, maar sjonge jonge jonge, wat een prachtige set. Iedereen present op zondag op Leffinge Leuren (en op vrijdag en op zaterdag). Daarna wat vrienden en buren tegen het lijf gelopen en vooral bijgepraat. Dj Jelle was onder zijn M'sieur cROCK alter ego wederom fantastisch goe. Na zijn afsluiten dan gelukkig gaan slapen. Conclusie van dag 2: ideaal festival weer: lichtjes overtrokken met opklaringen maar voor droog.
's Zondags werd het zaterdagse ritueel herhaald, zij het iets later, maar ik was "in charge" voor de chocostuutjes. De dansinitiatie voor kinderen klonk ook een stuk minder aangenamer dan Tjane de dag ervoor. Gelukkig scheen het zonnetje en konden we daarvan genieten, alvorens de onverwachte hoogtepunten van het weekend te gaan zien.
Seth Lakeman wordt vergeleken met Richard Thompson en is ook steen en steen goed, een stem die iets meer naar Luka Bloom neigt dan RT, maar zijn songs op 4-snarige gitaar en viool zijn stuk voor stuk zeer de moeite waard en wat een ambiance!!. Een naam om te onthouden!!!! Daarna was het tijd voor Instinkt in de Club tent. Een deense zotte bende die de boel door elkaar gooiden alvorens de boel plat te spelen. Folk as new tradition should be. Daar dan ook mijn nieuwe vriendinneks van de vorige avond tegen het lijf gelopen en dat dan maar gevierd met heerlijke witte Quint. Debout Sur Le Zinc klonk op deze manier goed in oren. Stukje Lambchomp was ook in orde. Daan solo was wat ik er van verwachtte, niks voor mij ("ik ga ne keer iets proberen" gevolgd na 30 sec door "het gaat niet", pakte niet). Dan maar wat verder verzusterd. Van Jamie Cullum heb ik halfuurke gezien, ni slecht, hij is gedreven, origineel, maar not my cup of tea of had ik weer last van het new tradition syndroom? Daarna gezellig in de Irish Club tent wat liedjes gezongen en het "liedjes met meisjesnaam" spelleke gespeeld tot het tijd was om onze laatste bonnekes te verdoen tijdens de battle of the folk tussen Dj Bob & Dj Jak. Leuk, druk en leuk.
Conclusie van dag 3: ook beschonken slaapt met goed.
Conclusie van het weekend: mijn plannen om me eens te laten gaan in de flamenco zijn compleet in duigen gevallen: Rodrigo & Gabriela zegden af. Sandoval speelde samen net Nuada, Antonio Reyes was tijdens de sublieme act van Amadou & Mariam en El Bicho ben ik stomweg vergeten omdat ik elders leut aan het maken was.
's Maandags alles opgeruimd en in de auto gegooid, net voor het begon te regenen. Ook een jarenlange traditie, die maandagse regen. Mag volgend jaar iets later in de middag.
Tot Paulus
Helden van De Nieuwe Snaar @ Stadschouwburg, Brugge
Belangrijkste nieuwtje van de voorstelling was de conclusie dat bij De Nieuwe Snaar de nadruk weer verschoven is naar de muziek ipv de stunts van Geert Vermeulen. Niet dat die volledig verdwenen zijn, bijlange niet en gelukkig maar, maar de aandacht gaat weer vooral naar de muziek, die nogal balkan/gipsy getint was.
Fantastische muzikanten, vlotte overgangen tussen de stukken, leuke geintegreerde opbouw/afbraak/vernaderingen van decor. Er zitten geen grote hits in hun nieuwe werk, maar t was hoogst aangenaam en vermakelijk, alleen spijtig dat de klank bij momenten toch redelijk onzuiver was, waardoor de teksten van Jan De Smet onverstaanbaar was.
toch een gezellige avond, afgesloten met enige brugsche zotten in tswarthuys
Fantastische muzikanten, vlotte overgangen tussen de stukken, leuke geintegreerde opbouw/afbraak/vernaderingen van decor. Er zitten geen grote hits in hun nieuwe werk, maar t was hoogst aangenaam en vermakelijk, alleen spijtig dat de klank bij momenten toch redelijk onzuiver was, waardoor de teksten van Jan De Smet onverstaanbaar was.
toch een gezellige avond, afgesloten met enige brugsche zotten in tswarthuys
Mozart @ Capitole te Gent
's Middags een leuke last minute uitnodiging om de musical Mozart te gaan bekijken.
een redelijk gehyped stuk door VTM: Herbert Flack en Aron Wade hadden de hoofdrollen. De kaartjes kwamen ook de VTM (VIPS) sponsoring.
Flack is Salieri, de 'moordernaar' van Mozart, gespeeld door Wade (inclusief het irritante lachje, dat me nog bijgebleven is van de film). Voor de pauze vond ik het eigenlijk nogal vlakjes. Flack speelt zoals hij al zijn rol speelt, op eenzelfde eentonige manier. Na de pauze was het beter, maar dat lag er vooral aan omdat de muziek een belangrijkere rol kreeg en prominenter aanwezig was. De acteerprestaties bleven even vlak.
De avond werd dan nog afgesloten door een beschamend stukje VIPS. Rani en Showbizzweetikveelwie stonden daar wat giechelig belachlijk te wezen. Afvoeren die handel!
een redelijk gehyped stuk door VTM: Herbert Flack en Aron Wade hadden de hoofdrollen. De kaartjes kwamen ook de VTM (VIPS) sponsoring.
Flack is Salieri, de 'moordernaar' van Mozart, gespeeld door Wade (inclusief het irritante lachje, dat me nog bijgebleven is van de film). Voor de pauze vond ik het eigenlijk nogal vlakjes. Flack speelt zoals hij al zijn rol speelt, op eenzelfde eentonige manier. Na de pauze was het beter, maar dat lag er vooral aan omdat de muziek een belangrijkere rol kreeg en prominenter aanwezig was. De acteerprestaties bleven even vlak.
De avond werd dan nog afgesloten door een beschamend stukje VIPS. Rani en Showbizzweetikveelwie stonden daar wat giechelig belachlijk te wezen. Afvoeren die handel!
Wim Helsen @ Stadschouwburg Brugge
Bij hem zijt ge veilig!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Wat er ook buiten de muren van de zaal gebeurd, bij hem zijt ge veilig. Garantie op gelach en goede komedie verzekerd. Een euh steekhoudend verhaal over regen en salamanders dat 2u boeit tot op het eind.
te onthouden: wim drinkt irish coffee in tzwarthuys en gunter lamoot verdient meer dan zijn 30 minuten openen voor wim helsen.
Wat er ook buiten de muren van de zaal gebeurd, bij hem zijt ge veilig. Garantie op gelach en goede komedie verzekerd. Een euh steekhoudend verhaal over regen en salamanders dat 2u boeit tot op het eind.
te onthouden: wim drinkt irish coffee in tzwarthuys en gunter lamoot verdient meer dan zijn 30 minuten openen voor wim helsen.
Dublin
Enige verwondering op de vlucht van Cork naar Dublin: De Evening Herald (avondkrant uit Dublin) had een compleet Poski katern van 12 blz met nieuws uit Polen in het Pools.
Enige ontgoocheling bij het nachtje stappen in Dubin: Vanessa zat in Orlando, Joey had iets met het werk, Paul's dochter was ziek, Mari was ziek, Maria had 2 uur vertraging in Glasgow en was pas na middernacht in Dublin Airport, ....
maar trouwe Mike was er... en vele Stella's (jahoor) en Sambuca's later was het hoogtijd om te gaan slapen... De toon voor volgend weekend, wanneer Mike in Brugge is, is gezet.
Enige ontgoocheling bij het nachtje stappen in Dubin: Vanessa zat in Orlando, Joey had iets met het werk, Paul's dochter was ziek, Mari was ziek, Maria had 2 uur vertraging in Glasgow en was pas na middernacht in Dublin Airport, ....
maar trouwe Mike was er... en vele Stella's (jahoor) en Sambuca's later was het hoogtijd om te gaan slapen... De toon voor volgend weekend, wanneer Mike in Brugge is, is gezet.
It's a Small World in Cork
Vorige week de kans gehad om terug te keren naar the green isle. Onverwacht, maar graag natuurlijk, kon ik katelijne vervangen op een business trip voor Option. 3 dagen werken in Cork en natuurlijk op vrijdagavond blijven hangen in Dublin...
Twas ongeveer 10 jaar geleden dat ik nog in Cork geweest was en natuurlijk, net als de meeste plaatsen in Ierland is het er veel veranderd. Vorig jaar was Cork natuurlijk ook Culturele Hoofdstad, dus werd er veel geld gepompt in de renovaties. Het centrum is grote winkelstraat met winkels en barretjes geworden. Eigenaardig genoeg, weinig restootjes.
Een ander opvallend punt, toen ik rond 19u op woensdag over straat liep, sprak het meerendeel van de mensen rond mij een taal die ik niet snapte en geen Gaelic was. Rondvraag leerde dat er zo'n 150.000 polen, slovaken, tjsechen, litouwers en andere oost europeanen in Cork wonen en werken/werk zoeken. Dat is ook te merken in de bars en zo, veel zware accenten...
Woensdagavond heb ik eerst wat in An Bodran rondgehangen, alwaar een trio wat moderne folk speelde, met een hilarische versie van Toxic (bagpipes, trekzak en zang)
Daarna ben ik de Old Oak beland, een grote bar met live muziek, coverband met ondere andere muziek van de Waterboys en HotHouse Flowers. Aan de bar ben ik aan de praat geraakt met de ozzy die naast me zat. Hij en zijn engelse collega waren op doorreis voor DHL. De ozzy werkte in Dublin, zijn engelse collega werkte in Kopenhagen. Na enige pints of Murphy's en Bulmers, viel me opeens binnen dat Gerard Walsh, long time friend in Dublin en Brussel en van de aardbodem verdwenen sinds hij met vrouw en kind naar Barcelona trok, voor DHL werkte toendertijd (zo'n 4 jaar geleden).
Even checken, en ja hoor, die engelsman bleek Ger te kennen.... Het toeval hebben we beklonken met enige Jamesons en nog vele gezellige verhalen ... en het leuke gezelschap van knappe elfje (en barmeid) Nathalie natuurlijk.
Twas ongeveer 10 jaar geleden dat ik nog in Cork geweest was en natuurlijk, net als de meeste plaatsen in Ierland is het er veel veranderd. Vorig jaar was Cork natuurlijk ook Culturele Hoofdstad, dus werd er veel geld gepompt in de renovaties. Het centrum is grote winkelstraat met winkels en barretjes geworden. Eigenaardig genoeg, weinig restootjes.
Een ander opvallend punt, toen ik rond 19u op woensdag over straat liep, sprak het meerendeel van de mensen rond mij een taal die ik niet snapte en geen Gaelic was. Rondvraag leerde dat er zo'n 150.000 polen, slovaken, tjsechen, litouwers en andere oost europeanen in Cork wonen en werken/werk zoeken. Dat is ook te merken in de bars en zo, veel zware accenten...
Woensdagavond heb ik eerst wat in An Bodran rondgehangen, alwaar een trio wat moderne folk speelde, met een hilarische versie van Toxic (bagpipes, trekzak en zang)
Daarna ben ik de Old Oak beland, een grote bar met live muziek, coverband met ondere andere muziek van de Waterboys en HotHouse Flowers. Aan de bar ben ik aan de praat geraakt met de ozzy die naast me zat. Hij en zijn engelse collega waren op doorreis voor DHL. De ozzy werkte in Dublin, zijn engelse collega werkte in Kopenhagen. Na enige pints of Murphy's en Bulmers, viel me opeens binnen dat Gerard Walsh, long time friend in Dublin en Brussel en van de aardbodem verdwenen sinds hij met vrouw en kind naar Barcelona trok, voor DHL werkte toendertijd (zo'n 4 jaar geleden).
Even checken, en ja hoor, die engelsman bleek Ger te kennen.... Het toeval hebben we beklonken met enige Jamesons en nog vele gezellige verhalen ... en het leuke gezelschap van knappe elfje (en barmeid) Nathalie natuurlijk.
Abonneren op:
Posts (Atom)